Γραφει ο Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Τα χρήματα είναι μια νέα μορφή δουλείας και η μόνη διαφορά της από την παλιά μορφή είναι το γεγονός ότι είναι απρόσωπη, ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση μεταξύ αφέντη και δούλου.

Λέων Τολστόι

Παγκόσμια οικονομική κρίση, τοξικά ομόλογα, δημόσιο χρέος, μαγειρεμένες στατιστικές, καλπάζοντα σπρεντς, κρίση δανεισμού, κίνδυνος χρεωκοπίας, σχέδιο «σωτηρίας», τρόικα με ΔΝΤ, επιβολή «μνημονίου», περικοπές μισθών, δώρων επιδομάτων και συντάξεων, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού, αύξηση του ΦΠΑ, νέος φόρος στα καύσιμα, άνοδος των τιμών, φτώχεια, ανεργία και αβεβαιότητα. Και όλα αυτά ενώ τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν συνεχώς για νέα, αναμενόμενα, σκληρότερα μέτρα εναντίον μας και διάφοροι «ειδικοί» περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα το καταθλιπτικό παρόν και το αβέβαιο, ζοφερό μέλλον μας …

Σε πιάνει κατάθλιψη, αρρωσταίνεις, ασφυκτιάς. Ζαλίζεσαι, αγχώνεσαι, φοβάσαι, αλλά και θυμώνεις συνάμα τρομερά και θέλεις να πάρεις κεφάλια… Ποιοι είναι αυτοί που πλουτίζουν διαρκώς σε βάρος σου και σε οδηγούν σε απόγνωση και μαρασμό; Ποιοι απομυζούν τους ζωτικούς χυμούς σου; Ποιοι σε στριμώχνουν συνεχώς στη γωνιά και στο περιθώριο της ζωής; Ποιοι σε εμποδίζουν να αναπνεύσεις;

Πώς τα δέχεσαι και τα υπομένεις όλα αυτά τόσα χρόνια; Πώς τους επιτρέπεις να σε εκμεταλλεύονται διαρκώς, να σε ξεζουμίζουν και να σε πετάνε μετά σα μια άχρηστη λεμονόκουπα; Πώς δεν αγανακτείς, πώς δεν αντιδράς;

Πολιτικοί, διεθνείς τραπεζίτες και χρηματιστές, η παγκόσμια οικονομική ελίτ, όλοι είναι υπόλογοι για τη φτώχεια και την κατάντια σου, την αθλιότητα και κατάθλιψή σου. Συναινείς όμως κι εσύ σε αυτό με την ανεκτικότητα και αδράνειά σου και πάνω απ’ όλα με το σεβασμό και αποδοχή σου, ίσως ακόμα και λατρεία σου, του μέσου που όλη αυτή η φαύλη και αποτρόποια κλίκα χρησιμοποιεί εναντίον σου για να σε βασανίζει, υποδουλώνει και απομυζά, ζώντας συνεχώς σε βάρος σου, πάνω ακριβώς στο σβέρκο σου: το ΧΡΗΜΑ!

Είσαι φτωχός και θες να γίνεις πλούσιος μέσα στα πλαίσια και τους όρους του συστήματος: Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημά σου, το ότι θες να ανέβεις στην κλίμακα της ταξικής ιεραρχίας. Θες ουσιαστικά να γίνεις από καταπιεζόμενος καταπιεστής και από δούλος αφέντης και όχι να είσαι απλά ένας φυσικός και ελεύθερος άνθρωπος. Ο αφέντης όμως έχει πάντα την ανάγκη του δούλου και ο δούλος του αφέντη, αλληλεοεξαρτώνται, υποστηρίζοντας διαιωνίζοντας μαζί το σύστημα της σκλαβιάς που μας περιβάλλει. Ποικίλα, ποταπά ένστικτα ανωτερότητας και σπουδαιοφάνειας, δύναμης και φιλοδοξίας, φθόνου και απληστίας και γενικότερα φόβου και ανασφάλειας οδηγούν καθημερινά τους ανθρώπους στην αρένα του ανταγωνισμού, σα μονομάχους εναντίον των συνανθρώπων τους, ενώ οι αφέντες τους κοιτούν με μειδίαμα από ψηλά, απλά βασιλεύοντας …

Το χρήμα στοιχίζει πολύ ακριβά σε αυτούς που το λατρεύουν και ξαπληρώνεται μόνο με πολύτιμο χρόνο, πόνο, αρνητικά συναισθήματα και δουλεία. Και οι λάτρες του δεν είναι βέβαια τ’ φεντικά του, αλλά οι υποτελείς δούλοι τους, η μεγάλη, μαγεμένη και πλανεμένη πλειοψηφία των ανδραπόδων που παίζει υπνωτισμένη το παιχνίδι τους.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Ο χρυσός είναι το πιο εξαίρετο πράγμα. Ο χρυσός αποτελεί θησαυρό και μπορεί μ’ αυτόν όποιος τον κατέχει να κάνει ό,τι επιθυμεί στον κόσμο, ακόμα και να στείλει ψυχές στον παράδεισο.

Χριστόφορος Κολόμβος (Βαρέλα, 327)

Ποτέ δε θα καταλάβω γιατί οι άνθρωποι κουράζονται τόσο πολύ να σκάβουν τη γη για να βγάλουν το χρυσό και χτίζουν μετά υπόγεια για να τον ξαναθάψουν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

Ας μπορώ να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του.

Τραπεζίτης Mayer Amschel Rothschild

Το χρήμα ορίζεται σαν ένα κοινωνικά «αποδεκτό» μέσο συναλλαγής και ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών καθώς επίσης ένα μέτρο υπολογισμού της οικονομικής «αξίας» τους.

Κανένας βέβαια πολίτης δεν ερωτάται ποτέ αν αποδέχεται αυτό το μέσον και τη χρήση του, το οποίο απλά του επιβάλλεται και αναγκάζεται τελικά να το αποδεχθεί όπως όλοι, σαν έναν αδιαμφισβήτητο κοινωνικό θεσμό. Γεννιόμαστε μέσα σε μια εγχρήματη κοινωνία, την οποία θεωρούμε «φυσική» και μιμούμενοι απλά τους άλλους την αποδεχόμαστε, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε αν μια αχρήματη κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη απ’ αυτήν. Γοητευόμενοι συνήθως από μικροί από τη δύναμη του χρήματος, γρήγορα το λατρεύουμε και το υπηρετούμε πιστά, ελπίζοντας να γίνουμε κι εμείς κάποια μέρα ένας από τους ισχυρούς αυτής της γης, για να το απολαύσουμε όσο θέλουμε.

Δεν είναι ότι είμαστε από τη φύση άπληστοι ή ματαιόδοξοι, αλλά ότι η ιδιότητα του χρήματος να μπορεί να ανταλλαχθεί άμεσα, λόγω της κοινής συναίνεσης όλων μας, με οποιοδήποτε κοσμικό αγαθό ή υπηρεσία και η ικανότητά του συγχρόνως να μπορεί να συσσωρευθεί, χωρίς κανένα κοινωνικό περιορισμό, σε οσοδήποτε μεγάλα ποσά, το κάνουν να φαντάζει απατηλά στα μάτια μας σαν ένα μέσο «ελευθερίας», «βασιλείας» ή ακόμα «θέωσης» του ανθρώπου.

Ό,τι λάμπει όμως δεν είναι χρυσός, ούτε και μπορούν να υπάρχουν πολλοί βασιλιάδες ή θεοί σε αυτή τη γη, για να μας δοθεί η ευκαιρία να γίνουμε ένας από αυτούς. Εδώ υπάρχει οροφή, εδώ υπάρχει περιορισμός και φραγμός στη χρηματική πυραμιδική ιεραρχία, της οποίας τα ανώτερα επίπεδα είναι ερμητικά κλειστά για οποιονδήποτε μεγεμένο αναρριχητή, όσο ικανός, όσο αδίστακτος και αποτρόπαιος αυτός και να είναι. Το ίδιο το σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε η ήδη υπάρχουσα δύναμη να μπορεί μόνον να αυξηθεί και ποτέ να διαμοιραστεί… Οι θεοί μισούν και τιμωρούν πάντα αμείλικτα την ανθρώπινη «ύβρι» …

Ο Bernard Lietaer, σχεδιαστής του νομισματικού συστήματος της ΕΕ, συμφωνεί μαζί μας πως η πλεονεξία και ο ανταγωνισμός, μαζί με το φόβο της έλλειψης, δεν είναι σταθερές και αμετάβλητες ιδιότητες της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, αλλά «δημιουργούνται συνεχώς και ενισχύονται από το νομισματικό σύστημα που χρησιμοποιούμε... Μπορούμε να παράγουμε περισσότερα από αρκετά τρόφιμα για να ταϊσουν τον καθένα... δεν υπάρχουν όμως αρκετά χρήματα για να πληρωθούν όλα αυτά. Η έλλειψη βρίσκεται μέσα στα ίδια τα εθνικά νομίσματά μας. Στην πραγματικότητα, το έργο των κεντρικών τραπεζών είναι να δημιουργούν και να διατηρούν αυτή τη νομισματική έλλειψη. Η άμεση συνέπεια αυτού είναι ότι πρέπει να παλέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου για να επιβιώσουμε» (!!!).

Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν σήμερα στη γη, παρότι μπορούμε να παράγουμε αρκετά τρόφιμα για όλους. Η αναίσχυντη οικομική ελίτ φροντίζει όμως να μην υπάρχουν αρκετά χρήματα για όλους, ώστε αυτοί οι «άχρηστοι καταναλωτές» να λιμοκτονούν και να μας απαλλάξουν μια ώρα αρχύτερα από την παρουσία τους. Από την άλλη μεριά οι διεθνείς οργανισμοί της διαμηνύουν υποκριτικά και σύστολα ότι εργάζονται επιμελώς για την εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας που οι ίδιοι σκόπιμα δημιουργούν!.

Από την άλλη μεριά, η απόδοση μιας ιδιαίτερης οικονομικής «αξίας» σε ένα αγαθό είναι τελείως αυθαίρετη και αφύσικη και γίνεται συνήθως με βάση την έλλειψη ή «σπανιότητητά» αυτού του αγαθού. Τα διαμάντια είναι έτσι χρηματιστικά ακριβότερα και πολυτιμότερα από το νερό, παρότι μπορείς να ζήσεις άνετα χωρίς αυτά και χρησιμοποιούνται μόνο για επίδειξη.

Η «αγορά» εκμεταλλεύεται την αρχή αυτής της σπανιότητας καταστρέφοντας εσκεμμένα πολλές φορές ένα μέρος της παραγωγής, για να δημιουργήσει έλλειψη κι επομένως αύξηση της τιμής των αντίστοιχων προϊόντων. Τόνοι έτσι πορτοκάλια θάβονται στις χωματερές ή μια ποσότητα διαμαντιών καίγεται στα αδαμαντορυχεία για να διατηρηθεί υψηλή η αξία τους. Από την άλλη μεριά με τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα των πόλεων, το καθαρό νερό αποκτά ξαφνικά σπανιότητα και «αξία» και πουλιέται εμφιαλωμένο ακριβότερα από τη βενζίνη!Όσο πιο πολύ πείσει μια επιχείρηση τους καταναλωτές ότι τα προϊόντα της είναι σπάνια, τόσο ακριβότερα θα τα πουλήσει (βλέπε πολύ ακριβά αρώματα σε πολύ μικρά μπουκαλάκια…). Η σπανιότητα μπορεί να επιτελεστεί σκόπιμα, όπως είπαμε, ή πλασματικά μέσω της διαφήμησης.

Το ότι η αυθαίρετη και επίπλαστη οικονομική «αξία» που αποδίδεται σε ένα προϊόν αποτελεί αντικείμενο μεγαλύτερου σεβασμού του από τις ουσιαστικές κοινωνικές, ανθρώπινες και οικολογικές αξίες έχει σαν αποτέλεσμα την ασύδοτη κερδοσκοπία εις βάρος του περιβάλλοντος με αποτέλεσμα τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, των υδάτινων πόρων και του εδάφους, οπότε και της τροφής μας. Η δραματική, παγκόσμια θέρμανση του πλανήτη μας που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια είναι άμεση συνέπεια αυτής της πολιτικής. Το κέρδος τίθεται πάντα υπεράνω της ποιότητας της ζωής, η οποία δεν έχει χρηματιστηριακή αξία και δεν μπορεί έτσι να πουληθεί. Η νομισματική οικονομία επικρατεί συντριπτικά σε όλο τον κόσμο σήμερα, με μερικές μόνον παραλλαγές σε σχέση με το βαθμό της κρατικής παρέμβασης. Ο μέγιστος βαθμός κρατικού ελέγχου αντιστοιχεί ιστορικά στο κομμουνιστικό σύστημα, ο μερικός στο σοσιαλιστικό σύστημα και ο ελάχιστος έως μηδενικός στο καπιταλιστικό σύστημα, που κυριαρχεί σήμερα παγκόσμια.

Στο καπιταλιστικό σύστημα, που ταυτίζεται με τη λεγόμενη οικονομία της «ελεύθερης αγοράς», τα μέσα παραγωγής και διανομής των προϊόντων και υπηρεσιών βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν για την παραγωγή προσωπικού κέρδους. Εδώ όλες σχεδόν οι αποφάσεις λαμβάνονται από παράγοντες της αγοράς, χωρίς καμιά κεντρική σχεδίαση, με τις τιμές των προϊόντων να ρυθμίζονται ανεξέλεγκτα με βάση το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.

Το καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στο τριαδικό σχήμα εργασία – παραγωγή –κατανάλωση και περιλαμβάνει έτσι τους εργαζόμενους, τον εργοδότη-παραγωγό και τους καταναλωτές. Υπάρχει ακόμα ο «επενδυτής» που μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά τον εργοδότη ή να επενδύσει το κεφάλαιό του στις οικονομικές αγορές. Είναι φανερό πως για να λειτουργήσει το προηγούμενο σχήμα πρέπει ο εργοδότης να πουλάει τα προϊόντα του στους καταναλωτές, να πληρώνει με τα χρήματα που εισπράττει τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του και να αποκομίζει συγχρόνως ένα ικανοποιητικό γι’ αυτόν κέρδος. Αν οι καταναλωτές δεν καταναλώσουν τα προϊόντα του, ο εργοδότης θα «μπει μέσα», θα κλείσει την επιχείρησή του και θα απολύσει τους εργαζόμενους. Για να συνεχιστεί λοιπόν αυτό το σχήμα, πρέπει οι καταναλωτές να μη σταματήσουν ποτέ να καταναλώνουν το συγκεκριμένο προϊόν, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν έσοδα στον εργοδότη, για να μπορεί αυτός να πληρώνει τους εργαζόμενους και να αποκομίζει το κέρδος που επιθυμεί.

Η ανάγκη της κυκλικής αυτής κατανάλωσης για τη συνέχιση του κέρδους αναγκάζει τον εργοδότη να δημιουργεί ευπαθή κι ελαττωματικά (μη ανθεκτικά στο χρόνο) ή καταναλώμενα εύκολα και γρήγορα) προϊόντα, ώστε να αναγκαστούν οι καταναλωτές να τα ξαναγοράσουν. Η διαφήμηση βέβαια θα παρουσιάσει τα φύκια του για «μεταξωτές κορδέλες», πείθοντας με τους νόμους της ψυχολογίας και της πλύσης εγκεφάλου τους επίδοξους καταναλωτές για το πόσο πολύ χρειάζονται τα προϊόντα του και το πόσο καλά, όμορφα και ανθεκτικά αυτά είναι. Έχει ειπωθεί από τον Μαρκ Τουαίν πως υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέμα και η στατιστική. Εδώ θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε κάλιστα τη στατιστική με τη διαφήμιση!

Η «κυκλική κατανάλωση» δεν μπορεί λοιπόν να σταματήσει, γιατί διαφορετικά το σύστημα θα καταρρεύσει. Έτσι λοιπόν, για να μη καταρρεύσει το σύστημα, καταρρέει το προϊόν, ώστε να μπορέσει να ξαναγοραστεί.

Το «κίνητρο του κέρδους» που προβάλλει σα βασικό μόττο και σημαία του το παρόν οικονομικό σύστημα μολύνει τους πάντες, εργοδότες κι εργαζόμενους, που όλοι ρίχνονται ο ένας εναντίον του άλλου για μεγαλύτερα κέρδη και μισθούς. Ό,τι και να κάνουν όμως, όσο και να προσπαθούν, το μεγάλο, χοντρό χρήμα θα καταλήγει πάντα μαγικά στις τσέπες των ολίγων και εκλεκτών που έχουν διαμορφώσει και επιβάλει τους κανόνες αυτού του συστήματος. Όπως έχει πει ένας επιχειρηματίας, αν πάρει κάποιος τα λεφτά όλου του κόσμου και τα πετάξει από τον ουρανό (ή τα διανείμει ισόποσα σε όλους), αυτά θα καταλήξουν τελικά μαγικά στις τσέπες των ίδιων ολίγων ατόμων που κατείχαν προηγουμένως την πλειοψηφία τους!

Το κίνητρο όμως του κέρδους μαγεύει τους αθρώπους και τους πείθει να ξεχυθούν στη κοινωνική αρένα και να πολεμήσουν με εμπάθεια ο ένας εναντίον του άλλου για μια καλύτερη θέση στη χρηματιστική πυραμίδα. Το ίδιο το «κίνητρο του κέρδους» είναι υπεύθυνο για μεγάλη σειρά εγκλημάτων, από την απλή ληστεία μετά φόνου μέχρι τους κατακτητικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τα χιλιάδες θύματα. Η «αγορά» είναι δυστυχώς κτηνώδης, αιμοβόρα και άπληστη.

Ας θυμηθούμε εδώ τα ειρωνικά λόγια του σοφού Ινδιάνου Λακότα «Το «Κουτσό Ελάφι»:

Πριν έλθουν οι λευκοί αδελφοί μας να μας εκπολιτίσουν, δεν είχαμε καμιά φυλακή. Επομένως δεν είχαμε κανένα εγκληματία. Δεν μπορείς να έχεις εγκληματίες χωρίς μια φυλακή. Δεν είχαμε καμιά κλειδαριά ή κλειδί, κι επομένως κανέναν κλέφτη. Εάν κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να έχει ένα άλογο ή κάλυμμα, του έδινε κάποιος αυτά τα πράγματα. Ήμαστε πολύ απολίτιστοι για να βάλουμε αξία και τιμή στις προσωπικές κτήσεις μας. Θέλαμε να έχουμε πράγματα απλά και μόνο για για να τα χαρίζουμε. Δεν είχαμε καθόλου χρήματα κι επομένως η αξία ενός ανθρώπου δεν μπορούσε να μετρηθεί με αυτά. Δεν είχαμε κανένα γραπτό νόμο, κανέναν πληρεξούσιο ή πολιτικό, επομένως δεν μπορούσαμε να εξαπατήσουμε. Είχαμε έναν πραγματικά άσχημο τρόπο ζωής πριν έρθει ο λευκός άνθρωπος και δεν ξέρω πώς κατορθώσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτά τα βασικά πράγματα τα οποία, όπως μας πληροφορούν, είναι απολύτως απαραίτητα για μια πολιτισμένη κοινωνία…

Μπορεί πολλοί να δεχτούν ότι το χρήμα είναι η πηγή πολλών μεγάλων κακών για την κοινωνία μας, αλλά ελάχιστοι θα αναρωτηθούν ποια είναι η πραγματική πηγή του ίδιου του χρήματος.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΑ ΧΡΕΟΣ

Ειλικρινά πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για την ελευθερία μας από τους παρατεταγμένους στρατούς. ΄Εχουν ήδη δημιουργήσει μια αριστοκρατία χρήματος που περιφρονεί την κυβέρνηση. Πρέπει να παρθεί η δυνατότητα έκδοσης χαρτονομισμάτων από τις τράπεζες και να αποδοθεί στο λαό, στον οποίο και δικαιωματικά ανήκει .

Thomas Jefferson

Όλοι γνωρίζουν υποσυνείδητα, ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν (πραγματικά) χρήματα. Όταν τραβάτε χρήματα απ’ το λογαριασμό σας, η τράπεζα δεν σας λέει ότι δεν μπορείτε να το κάνετε επειδή έχει δανείσει τα χρήματά σας σε κάποιον άλλο...

Mark Mansfield, οικονομολόγος

Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το ανταλλακτικό σύστημα, ανταλλάσσοντας προϊόντα που του περίσσευαν με προϊόντα άλλων παραγωγών που ο ίδιος δεν είχε. Αργότερα χρησιμοποίησε, σα χρήμα πια. μεταλλικά νομίσματα ή διάφορα άλλα αντικείμενα με βάση την αξία του υλικού από το οποίο ήταν αυτά κατασκευασμένα. Τα μεταλλικά νομίσματα ήταν αρχικά χάλκινα, μετά σιδερένια και τελικά αργυρά και χρυσά.

Οι πρώτοι τραπεζίτες που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ήσαν οι χρυσοχόοι, οι οποίοι διέθεταν μία κρύπτη ή θησαυροφυλάκιο για να φυλάνε το χρυσό τους. Σύντομα αρκετοί πολίτες τους ζήτησαν να φυλάξουν με αμοιβή στο ασφαλές αυτό μέρος και το δικό τους χρυσό, νομίσματα ή διάφορα άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Ο χρυσοχός έδινε σε αυτή την περίπτωση στο δικαιούχο μια απόδειξη για το χρυσό που του είχε αφήσει για φύλαξη.

Οι αποδείξεις αυτές θεωρήθηκαν τελικά πιο ασφαλείς από το να κουβαλάει κάποιος μαζί του πολλά βαριά χρυσά και αργυράνομίσματα. Για ευκολία, για να αποφύγουν τα περιττά ταξίδια στους χρυσοχόους, οι καταθέτες άρχισαν να υπογράφουν αποδείξεις κατάθεσης χρυσού σε άλλους. Οι αποδείξεις αυτές έγιναν με τον καιρό ευρέως αποδεκτές σα μέσο πληρωμής και άρχισαν να χρησιμοποιούνται σα χρήμα. Ήταν τα πρώτα χαρτονομίσματα που κυκλοφόρησαν στην Ευρώπη.

Με το χρόνο η διαδικασία απλοποιήθηκε με τις αναλήψεις χρυσού να γίνονται από αυτόν που έφερε την απόδειξη/χαρτονόμισμα, χωρίς την ανάγκη μιας υπογραφής. Τελικά οι χρυσοχόοι παρατήρησαν ότι ένα μικρό μόνο μέρος των καταθετών ή των κατόχων των αποδείξεων έρχονταν για να πάρουν το χρυσό τους. Άρχισαν έτσι πονηρά να κλέβουν το σύστημα, δανείζοντας κρυφά άλλους με το χρυσό που τους είχε δοθεί για φύλαξη, κρατώντας τον τόκο που κέρδιζαν από αυτό το δανεισμό.

Γενόμενος έτσι από τεχνίτης τραπεζίτης ο χρυσοχόος, σύντομα ανακάλυψε ότι μπορούσε να εκδώσει περισσότερα «χαρτονομίσματα» (πιστοποιητικά κατάθεσης χρυσού) από όσο χρυσό είχε πραγματικά στο θησαυροφυλάκιό του και κανείς δε θα καταλάβαινε τίποτα. Με την πείρα που είχε ήδη αποκτήσει φαινόταν αδύνατο να έλθουν όλοι μαζί οι δικαιούχοι για να διεκδικήσουν το χρυσό τους. Στη συνέχεια ανακάλυψε ότι μπορούσε να δανείσει αυτά τα πρόσθετα “χαρτονομίσματα” και να κρατά και από αυτά τόκο. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε ο δανεισμός κλασματικού αποθέματος, δηλαδή ο δανεισμός περισσότερων χρημάτων από το απόθεμα των καταθέσεων. Ήταν σίγουρα μια απάτη και συχνά κηρύχθηκε εκτός νόμου όταν έγινε αντιλητή.

Οι χρυσοχόοι ξακίνησαν αρχικά με μια σχετικά μέτρια εξαπάτηση, δανείζοντας με πιστοποιητικά κατάθεσης χρυσού δύο ή τρεις μόνο φορές το χρυσό που είχαν πραγματικά στα θησαυροφυλάκιά τους. Γρήγορα όμως έγιναν σιγουρότεροι και πιο άπληστοι και δάνειζαν τέσσερες, πέντε ή ακόμη και δέκα φορές πιστοποιητικά χρυσού από αυτόν που είχαν πραγματικά σε κατάθεση!

Γρήγορα ανακάλυψαν και ένα άλλο κόλπο: Όταν έκαναν ευκολότερο το δανεισμό των χρημάτων (με χαμηλότερο επιτόκιο), τότε το ποσόν των χρημάτων σε κυκλοφορία αύξανε. Τα χρήματα ήσαν άφθονα και οι άνθρωποι έπαιρναν περισσότερα δάνεια για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Τότε όμως οι χρυσοχόοι ανέβαζαν το επιτόκιο καθιστώντας δυσκολότερη τη λήψη δανείων.

Συνέβαινε έτσι ό,τι ακριβώς και σήμερα. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν προηγούμενα δάνειά τους, ούτε και να πάρουν νέα δάνεια για να ξεπληρώσουν τα παλιά με αποτέλεσμα να χρεωκοπήσουν και να αναγκαστούν να πουλήσουν τα αγαθά τους στο χρυσοχόο. Αυτό ονομάζεται απλά σήμερα στα χρηματιστήρια «διορθώσεις»…

Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η αγγλική δυναστεία των Rothschilds. Όπως καταλαβαίνετε, ο πρόγονός τους ήταν ένας από αυτούς τους «έξυπνους» χρυσοχόους-τραπεζίτες. Αυτή είναι η αρχή του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη. Απλά όταν έγινε φανερό όλο το κόλπο, ο τραπεζίτης δεν τιμωρήθηκε, αλλά προστατεύθηκε νομικά, αφού «βοηθούσε την ανάπτυξη» ικανοποιώντας την ανάγκη για δανεισμό. Απλά για να ριχτεί στάχτη στα μάτια του κόσμου άρχισε να δίνει ένα μερίδιο των κερδών του σαν τόκο στις καταθέσεις των πελατών του, έτσι για να φαίνεται ότι το δανειζόμενο χρήμα προέρχεται δήθεν από τις καταθέσεις και όχι το μεγαλύτερο μέρος του από αέρα κοπανιστό, όπως ήταν και είναι η πραγματικότητα Με ένα μαγικό τρόπο η ίδια η διαδικασία του δανεισμού γεννάει από το πουθενά χρήματα για την τράπεζα επί των οποίων αυτή κερδοσκοπεί δανείζοντάς τα στους ανίδεους πιστωτές της.

Αυτό ακριβώς κάνουν οι τράπεζες και σήμερα δανείζοντας πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που έχουν σε καταθέσεις. Είναι φανερό πως αν έρχονταν όλοι οι δικαιούχοι μαζί και απαιτούσαν τα λεφτά τους σε μετρητά, οι τράπεζες θα έμεναν γρήγορα χωρίς ρευστό, πριν καν πληρώσουν το 4%. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος πάντα φόβος τους. Συμπέρασμα: η συντριπτική πλειοψηφία των χρημάτων που δανείζουν οι τράπεζες δεν «κόβεται» στο εθνικό νομιμασματοκοπείο από την κυβέρνηση, όπως νομίζουν αδαώς οι περισσότεροι από εμάς, αλλά δημιουργείται μαγικά από τις ίδιες τις τράπεζες μέσω της διαδικασίας της πίστωσης και της χρέωσης.

Όταν πριν περίπου 300 χρόνια δημιουργήθηκε η 1^η Τράπεζα της Αγγλίας με βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το σύστημα του κλασματικού αποθέματος η αναλογία ήταν σχετικά μικρή 2:1, μπορούσε δηλαδή να δανείσει μέχρι ένα διπλάσιο αριθμό χρημάτων από τις καταθέσεις της. Σιγά-σιγά η αναλογία αυτή μεγάλωσε και έφτασε τη σημερινή εποχή το 9:1 ή το 10:1 και τελικά, με διάφορα κόλπα, το 20:1 ή 50:1 ή ακόμα απεριόριστα!

Το παγκόσμιο πια σήμερα αυτό σύστημα του κλασματικού αποθέματος μπορεί να δημιουργήσει μια απεριόριστη ποσότητα χρημάτων από αέρα κοπανιστό και έχει δέσει ολόκληρο τον πλανήτη χειροπόδαρα με ένα εκθετικά αυξανόμενο χρέος που δεν μπορεί να εξοφληθεί ποτέ.

Όπως επισημαίνει ο Sir Josiah Stamp (διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας την περίοδο 1928-1941):

Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα απ’ το τίποτα. Η όλη διαδικασία είναι το πιο εκπληκτικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο που ανακαλύφθηκε ποτέ.

Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε από την αχρειότητα και γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία. Οι τραπεζίτες κατέχουν τη γη. Ακόμα κι αν τους την πάρετε πίσω, αν τους αφήσετε τη δύναμη να δημιουργούν χρήματα, θα δημιουργήσουν με μια μολυβιά αρκετά για να την ξαναγοράσου …

Αν τους αφαιρέσετε αυτή τη δύναμη, όλες οι μεγάλες περιουσίες τους, όπως η δική μου, θα εξαφανιστούν. Και πρέπει να εξαφανιστούν, γιατί τότε ο κόσμος θα είναι καλύτερος και πιο χαρούμενος για να ζήσει κάποιος.

Αν λομως θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση.

Ο Marriners Eccles, πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συμβουλίου των ΗΠΑ συμφωνεί:

Αυτή είναι η ουσία του χρηματικού μας συστήματος. Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα.

Και ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πιστώσεων της Τράπεζας του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος των ΗΠΑ στην Ατλάντα της Τζώρτζια συμπληρώνει:

Αυτή είναι μια τρομακτική σκέψη. Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες. Πρέπει να δανειστεί κάποιος κάθε δολάριο που υπάρχει στην κυκλοφορία, μετρητό ή πιστωτικό. Όσο οι τράπεζες δημιουργούν άφθονα συνθετικά χρήματα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε. Χωρίς αμφιβολία, το χρηματικό μας σύστημα δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Όταν κάποιος αντιληφθεί πλήρως την εικόνα, ο τραγικός παραλογισμός της ανέλπιδης κατάστασής μας είναι σχεδόν απίστευτος, αλλά υπαρκτός.

Οι τράπεζες μπορούν να εφαρμόζουν αυτό το χρηματικό σύστημα μόνο με τη άμεση συνεργασία της κυβέρνησης, η οποία μας αναγκάζει νομοθετικά να χρησιμοποιήσουμε το επίσημο κρατικό νόμισμα, δίνει στις τράπεζες το δικαίωμα να παρέχουν πίστωση με αυτό και εξουσιοδοτεί τα δικαστήρια να τιμωρούν τη μη εξόφληση των τραπεζικών χρεών. Τελικά οι τράπεζες δε δανείζουν χρήματα, αλλά υποσχέσεις παροχής χρημάτων που δεν διαθέτουν.

Πολλά από τα παραπάνω προέρχονται από το εξαίρετο βίντεο “Money as Debt” (Το Χρήμα ως Χρέος) που σας προτρέπουμε να το δείτε οπωσδήποτε και να το διαδώσετε σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο (για λινκς κοιτάξτε στο τέλος στις αναφορές).

Η ίδια πηγή αναφέρει:

Αναρωτηθήκατε ποτέ πως είναι δυνατόν όλοι, κυβερνήσεις, οργανισμοί, εταιρείες, οικογένειες, να έχουν όλοι ταυτόχρονα χρέη και μάλιστα για τέτοια αστρονομικά ποσά; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως μπορεί να υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα εκεί έξω ώστε να δανείζονται; Τώρα γνωρίζετε. Δεν υπάρχουν. Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους. Και καθώς το χρέος είναι δυνητικά απεριόριστο, το ίδιο είναι και η παροχή χρημάτων. Και όπως φαίνεται τελικά, ισχύε και η αντίθετη πρόταση: Χωρίς χρέος δεν υπάρχουν χρήματα.

Δεν είναι απίστευτο, ότι παρά τον αφάνταστο πλούτο των φυσικών πόρων, της τεχνολογικής εξέλιξης και της παραγωγικότητας περίπου όλοι μας, από κυβερνήσεις και εταιρείες, μέχρι το κάθε ξεχωριστό άτομο, είμαστε βαθιά χρεωμένοι στους τραπεζίτες; Ας μπορούσαν απλά να σταματήσουν για ένα λεπτό οι άνθρωποι και να σκεφτούν: «Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι που ουσιαστικά παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο του κόσμου να χρωστούν σε αυτούς που απλά δανείζουν τα χρήματα που αναπαριστούν τον πλούτο;» Ακόμα πιο απίστευτο είναι το ότι αφού συνειδητοποιήσουμε ότι το χρήμα στην πραγματικότητα είναι χρέος, συνειδητοποιούμε επίσης ότι αν δεν υπήρχε χρέος, δεν θα υπήρχε χρήμα.

Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες δημιουργούν μόνο το ποσό του κεφαλαίου. Δεν δημιουργούν τα χρήματα που θα πληρώσουν τους τόκους. Πού υποτίθεται ότι θα βρεθούν αυτά;

Το μόνο μέρος στο οποίο μπορούν οι δανειζόμενοι να βρουν χρήματα για να πληρώσουν τους τόκους, είναι η συνολική διαθέσιμη ποσότητα χρημάτων της γενικής οικονομίας.

Το μεγαλύτερο όμως μέρος της συνολικής διαθέσιμης ποσότητας χρημάτων έχει δημιουργηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σαν τραπεζική πίστωση, η οποία πρέπει να εξοφληθεί με περισσότερα χρήματα απ’ όσα δανείστηκαν. Συνεπώς υπάρχουν παντού άλλοι δανειολήπτες στην ίδια κατάσταση, που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν τα χρήματα που χρειάζονται για να εξοφλήσουν το κεφάλαιο και τους τόκους, από μια συνολική πηγή χρημάτων που περιέχει μόνο το κεφάλαιο. Είναι φανερά αδύνατο να εξοφλήσουν όλοι το κεφάλαιο συν τους τόκους, αφού τα χρήματα που αντιστοιχούν στους τόκους, απλά δεν υπάρχουν. Αυτό μπορεί να εκφραστεί με μια απλή μαθηματική εξίσωση. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι ότι για μακροπρόθεσμα δάνεια, όπως υποθήκες και κυβερνητικά χρέη, οι συνολικοί τόκοι ξεπερνούν κατά πολύ το κεφάλαιο. Έτσι, εκτός και αν δημιουργηθούν πολλά επιπλέον χρήματα, για να πληρωθούν οι τόκοι, αυτό σημαίνει ένα μεγάλο ποσοστό κατασχέσεων των υποθηκευμένων περιουσιών και μια μη λειτουργική οικονομία.

Για να διατηρηθεί μια λειτουργική κοινωνία, ο ρυθμός κατασχέσεων πρέπει να είναι χαμηλός. Κι έτσι για να γίνει αυτό, όλο και περισσότερα χρήματα θα πρέπει να δημιουργούνται από το χρέος, για να καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες εξόφλησης παλαιότερων χρεών. Αλλά φυσικά, αυτό απλά αυξάνει το συνολικό χρέος. Και αυτό σημαίνει ότι τελικά περισσότεροι τόκοι πρέπει να εξοφληθούν, με αποτέλεσμα να έχουμε μια συνεχώς αυξανόμενη και αναπόφευκτη ακολουθία χρεών. Είναι απλά η χρονική καθυστέρηση μεταξύ της δημιουργίας χρημάτων ως νέων δανείων και της εξόφλησής τους που εμποδίζει την ανεπάρκεια χρήματος να προλάβει να χρεωκοπήσει ολόκληρο το σύστημα.

Ωστόσο, καθώς το αχόρταγο πιστωτικό τέρας των τραπεζών μεγαλώνει συνεχώς, η ανάγκη δημιουργίας όλο και περισσότερων χρημάτων από το χρέος, για να ταϊστεί, γίνεται ακόμα πιο επείγουσα.

Όπως επισημαίνει η Βίβλος: «Ο οφειλέτης είναι πάντα υπηρέτης του δανειστή».

Ο οικονομολόγος Kenneth Boulding επισημαίνει:

Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι η αδιάκοπη ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, απαιτεί συνεχώς αυξανόμενη χρήση πραγματικών φυσικών πόρων και ενέργειας. Ολοένα περισσότερα πράγματα πρέπει να μετατρέπονται από φυσικούς πόρους σε απόβλητα, κάθε χρόνο, για πάντα, μόνο και μόνο για να γλιτώσει το σύστημα από την κατάρρευση.

Όποιος πιστεύει ότι η εκθετική ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται για πάντα σε έναν πεπερασμένο κόσμο, είναι είτε τρελός είτε οικονομολόγος

Και μια ακόμα επισήμανση:

Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας, είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της βιομηχανίας και του εμπορίου…και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται τόσο εύκολα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από λίγους ισχυρούς ανθρώπους στην κορυφή, δεν χρειάζεται να σου πει κaνείς που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης.

James A. Garfield, δολοφονημένος πρόεδρος των ΗΠΑ.

Αυτό είναι το «λογιστικό», μη αντιπροσωπευτικό, σύγχρονο χρήμα ή «χρήμα εξουσιοδότησης» (fiat money), του οποίου η αξία προέρχεται ουσιαστικά από κυβερνητικό διάταγμα και δεν έχει καμιά αντιπροσώπευση, όπως παλαιότερα, σε χρυσό. Δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό, τίποτα το εγγενές που να υποστηρίζει την αξία αυτού του χρήματος, το οποίο είναι απλά αέρας κοπανιστός, με ανταλλακτική και αγοραστική όμως αξία που καταλήγει πάντα επιτηδίως στο μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια των διεθνών τραπεζιτών και χρηματιστών, οι οποίοι λαμβάνουν έτσι με κυβερνητική εξουσιότηση τα πάντα, χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα τίποτα! Απλά εμείς τους επιτρέπουμε να είναι και να κάνουν αυτό που είναι και κάνουν.

Στο παρελθόν ένα χάρτινο δολάριο ήταν ουσιαστικά μια απόδειξη που μπορούσε να εξαργυρωθεί για μια ισοδύναμης αξίας ποσότητα χρυσού ή ασημιού «επί τη εμφανίσει» του. Σήμερα ένα χάρτινο ή ένα ψηφιακό δολάριο (ή ευρώ) μπορεί να εξαργυρωθεί μόνο με ένα άλλο χάρτινο ή ψηφιακό δολάριο. Το λογιστικό χρήμα παράγει επίσης «λογιστικό κέρδος» με τις αυξομειώσεις των μετοχών στα χρηματιστήρια, με τις νομισματικές ισοτιμίες, με δάνεια για να αποπληρωθούν άλλα δάνεια και ποικίλα άλλα χρηματιστικά εργαλεία και κόλπα που κάνουν μερικούς να μη δουλεύουν και να δουλεύει το χρήμα γι’ αυτούς…

Το κεφαλαιοκρατικό χρήμα του σύγχρονου κόσμου προστατεύεται μέσα από διάφορους παγκόσμιους μηχανισμούς όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., το Δ.Ν.Τ., η Παγκόσμια Τράπεζα κλπ, που επιβάλλουν τη θέληση της πλουτοκρατικής τάξης,

Η Σύγχρονη Κρίση

Ευτυχώς οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν το τραπεζικό και νομισματικό μας σύστημα, διότι αν το καταλάβαιναν, πιστεύω, ότι θα γινόταν επανάσταση πριν ξημερώσει η αυριανή μέρα

Χένρι Φορντ

Στο τέλος της δεκαετίας του 60 η Αμερική μπλέχτηκε στον πόλεμο εναντίον του Βιετνάμ και άλλων χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, ενώ συνέχισε ν’ ανταγωνίζεται εξοπλιστικά με τη Σοβιετική Ένωση. Ένας πακτωλός τότε αμερικανικών δολαρίων έρρευσε προς την Ευρώπη (Ευρωδολάρια), η οποία στη συνέχεια τα εξαργύρωσε σε χρυσό, μειώνοντας έτσι τα αποθέματα σε χρυσό της Αμερικής από το 60% προηγουμένως των παγκόσμιων αποθεμάτων μόνο στο 15%. Οι ΗΠΑ κατάργησαν τότε μονομερώς το 1971 την άμεση μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, αναγκάζοντας πολλές άλλες χώρες που η τιμή του νομίσματός τους είχε καθοριστεί με βάση το δολάριο να τις ακολουθήσουν. Το παγκόσμιο χρήμα έπαψε τελικά να στηρίζεται σε αποθέματα χρυσού.

Το δολάριο άρχισε τότε να χάνει αξία του μέχρι το 1979, αλλά δεν μπορούσε πια να υποτιμηθεί, σε σχέση με την αξία του σε χρυσό, αφού είχε αποδεσμευθεί απ’ αυτόν. Οι ΗΠΑ έπαιξαν στη συνέχεια πολλά παιχνίδια ορίζοντας όπως ήθελαν τη συναλλαγματική ισοτιμία του, προωθώντας τα οικονομικά τους συμφέροντα. Θέλοντας να παραμείνουν η ηγετική οικονομική δύναμη αναζωογόνησαν και ενίσχυσαν επίσης επί τρεις δεκαετίες τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές προκαλώντας μια τεράστια αύξηση του μεγέθους τους. Στα τέλη έτσι του 2005 η αξία των χρηματιστικών εργαλείων ήταν υπερτριπλάσια του παγκόσμιου ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, μια φούσκα που έμελλε κάποτε να σκάσει. Είναι μια από τις ιδιότητες και τάσεις του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου να δημιουργεί οικονομικές φούσκες πλασματικών χρημάτων επί των οποίων να κερδοσκοπεί. Έτσι έγινε παλαιότερα και με τη φούσκα του δικού μας χρηματιστήριου.

Το 1979 το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα (η Κεντρική Τράπεζα ας πούμε των ΗΠΑ) αύξησε τα επιτόκια κατά 10%, ρίχνοντας με αυτό τον τρόπο τον πληθωρισμό στο 2 με 3%, προς ικανοποίηση του μεγάλου κεφαλαίου, στο οποίο η κυβέρνησε πρόσφερε επίσης σημαντικές φοροπαπαλλαγές. Αντίθετα, πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, που είχαν δανειστεί μεγάλα ποσά από την Αμερική, δεν μπορούσαν πια να τα ξεπληρώσουν και βρέθηκαν στο χείλος της πτώχευσης. Αναγκάστηκαν έτσι να δεχθούν την επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο με κατάλληλες επεμβάσεις άνοιξε το δρόμο των αμερικανικών πολυεθνικών εταιριών προς αυτές (μια από τις συνήθεις μεθόδους για τα χαμηλότοκα δάνεια που προσφέρει).

Η κατανάλωση των ΗΠΑ μειώθηκε σημαντικά μετά το 1973, αλλά η κρίση υπερπαραγωγής συνεχίστηκε, απλά αναβλήθηκε το ξέσπασμά της. Το περίσσευμα του κεφαλαίου (που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πια για την αύξηση της παραγωγής) αναζήτησε νέες υψηλές αποδόσεις στον απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό τομέα, που δημιουργούσε συνεχώς νέα εγαλεία, χορηγώντας νέες πιστώσεις πλασματικών χρημάτων. Τα χρέη μετατρέπονταν σε αξιόγραφα, αγοράζονταν και πουλούνταν και γίνονταν αντικείμενο κερδοσκοπίας.

Μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11 Σεπτέμβρη 2001 προκλήθηκε φόβος και αστάθεια στις χρηματιστηριακές αγορές. Για να εμποδίσουν τότε οι ΗΠΑ την απειλούμενη κρίση μείωσαν τα επιτόκια στο 1%. Επωφελούμενες οι στεγαστικές τράπεζες άρχισαν αμέσως να εκδίδουν ενυπόθηκα δάνεια χαμηλών εγγυήσεων για την αγορά σπιτιών. Ο αριθμός των επισφαλών αυτών δανείων αυξήθηκε γρήγορα δραματικά. Οι στεγαστικές τράπεζες πούλησαν στη συνέχεια αυτά τα δάνεια σε ειδικές εταιρίες, οι οποίες εξέδωσαν αξιόγραφα γι’ αυτά, που καλύπτονταν από αυτές τις υποθήκες. Μπορούσαν έτσι να συνεχίσουν να παρέχουν δάνεια. Στη συνέχεια τα αξιόγραφα αυτά διασκορπίστηκαν σε όλο το κόσμο σε τράπεζες και κεφάλαια υψηλού κινδύνου που ενδιαφέρονταν γι’ αυτά. Αυτά είναι τα διαβόητα «τοξικά ομόλογα».

Ακολούθως το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα ανέβασε σταδιακά τα επιτόκια στο 5,25% προκαλώντας αδυναμία εξόφλησης των δανείων. Πάνω από δύο εκατομμύρια τότε οικογένειες έχασαν τα σπίτια που πρόσφατα είχαν αποκτήσει. Μια και τα τοξικά ομόλογα είχαν διασκορπιστεί σε ολόκληρο τον κόσμο, η αμερικανική τραπεζική κρίση λειτούργησε σαν χιονοστοιβάδα και παρέσυρε όλο το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Ήταν η μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική φούσκα στην ιστορία της οικονομίας.

Η παγκόσμια λοιπόν οικονομική κρίση, που ακόμα συνεχίζεται, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στη δυνατότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να προκαλεί κρίσεις με τη δημιουργία διαφόρων χρηματιστικών «φουσκών» και να επωφελείται από αυτές. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος μίλησε για μια απάτη για την οποία ευθύνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αδυναμία της πολιτικής να το ελέγξει. Επεσήμανε επίσης ότι για την κρίση ευθύνεται και η συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας στα χέρια λίγων, οι οποίοι έβαλαν το κέρδος πάνω από τη βιωσιμότητα.

Την ίδια άποψη εξέφρασε και η ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης RMF που απέδωσε την κρίση στη «χρηματιστικοποίηση» της διεθνούς οικονομίας, στη ενίσχυση δηλαδή του χρηματιστικού εις βάρος του παραγωγικού κεφαλαίου και στο ποσοστό του συνολικού κέρδους των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων. Σύμφωνα με τη μελέτη τους, παρά το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου τομέα, την παραποποίηση των στατιστικών στοιχείων και του μεγάλου εθνικού ελλείματος, δε δικαιολογείται η τόσο μεγάλη αντίδραση της αγοράς εναντίον της Ελλάδος. Η πραγματική αιτία για την έντονη πίεση που ασκήθηκε στην Ελλάδα «είναι η ίδια με αυτή που προκάλεσε την οικονομική κρίση του 2007, δηλαδή ο τρόπος λειτουργίας του απορρυθμισμένου χρηματοπιστωτικού τομέα, που προκαλεί κρίσεις και επωφελείται από αυτές».

Η ίδια μελέτη επισημαίνει ότι η νομισματική πολιτική της ΕΕ είναι θεσμικά προσανατολισμένη στις ανάγκες της Γερμανίας και όχι στις ανάγκες της ευρωζώνης. Έτσι ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόνωσε σημαντικά με ρευστότητα τις τράπεζες αυτή την περίοδο, απέφυγε να να αντιταχθεί στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των κρατών της ευρωζώνης. Οι νομισματικοί κανόνες της ΕΕ, τονίζει η έκθεση, δεν αποτελούν απλές τεχνικές ρυθμίσεις για το ευρώ, αλλά έχουν βαθιές κοινωνικοπολιτικές συνέπειες. Προστατεύουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, προωθούν τη φιλελευθεροποίηση, επιδεινώνουν τη θέση των εργαζομένων και διευκολύνουν την κυριαρχία της Γερμανίας στην ευρωζώνη.

Ωραίοι οι «εταίροι» μας, για το χρήμα κι αυτοί, τη δύναμη και την κυριαρχία….Οι λέξεις αλληλεγγύη, συνεργασία, αρετή, συνεισφορά, μοίρασμα και τα ανάλογα είναι άγνωστες στο λεξιλόγιό τους, απουσιάζουν παντελώς από τον κόσμο του χρήματος που έχει οργανωθεί και επιβληθεί ώστε να υποστηρίζει πάντα τη ζωή των ολίγων και εκλεκτών και τον καθημερινό θάνατο των πλανεμένων και μαγεμένων από τη λάμψη του άχρηστων πολλών.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ

Αξίζει να θυμηθούμε εδώ την απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σηάτλ προς τον Πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν του ζήτησε να πουλήσει τη γη του στην κυβέρνηση:

….Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μερος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμουδιά στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό...

Ή ακόμα των Ινδιάνων Cee

Μόνον όταν πεθάνει το τελευταίο δένδρo

Ο τελευταίος ποταμός δηλητηριαστεί

Και πιαστεί το τελευταίο ψάρι

Θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα.

Μετ’ απ’ όσα γνωρίζουμε, έχουμε δει και αποκαλύψει, ποια πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μας στο εξής η στάση μας στον κόσμο; Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε με τη συναίνεσή μας το φαύλο, αδιέξοδο και ασύδοτο αυτό οικονομικό σύστημα που μας σκλαβώνει και αποκτηνώνει, καλλιεργώντας τα χειρότερα ένστικτά μας και προκαλώντας τα αρνητικότερα των συναισθημάτων μας ή μήπως θα το απαρνηθούμε αναζητώντας τη συνεργασία, συντροφικότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας για τη δημιουργία μιας αχρήματης κοινωνίας κοινής προσφοράς και απολαβής;

Ο άνθρωπος δε χρειάζεται το χρήμα για να επιβιώσει ή για να περάσει καλά. Μπορεί και χωρίς αυτό. Από εμάς εξαρτάται πως θα φτιάξουμε τη κοινωνία μας ώστε αυτό να είναι εντελώς περιττό. Η κοινωνία πρέπει να παράγει αγαθά και να τα μοιράζει εξίσου σε όλους. Αυτός είναι ο σκοπός της και όχι η αρένα, η διαμάχη και ο ανταγωνισμός για μια καλύτερη θέση σε μια ηλίθια και ανούσια ταξική ιεραρχία. Η καλύτερη, η σταθερότερη και ασφαλέστερη θέση είναι στη βάση και όχι στη κορυφή!

Η πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία του παρελθόντος ήταν αχρήματη και η μελλοντική κοινωνία της επιστημονικής φαντασίας (βλέπε Σταρ Τρεκ κ.λ.π.) είναι επίσης αχρήματη και συνεργατική. Γιατί λοιπόν εμείς πρωτοτυπούμε με τέτοιες ανωμαλίες;

Από την άλλη μεριά. με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη συνεχώς διευρυνόμενη αυτοματοποίηση σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας, ποια θα ήταν η ανάγκη του χρήματος, όταν το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του ανθρώπου θα το κάνουν οι μηχανές; Τι χρειάζονται τότε οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές, οι επενδυτές, οι διαφημιστές, οι ασφαλιστές, οι μεσίτες, οι λογιστές, οι εφοριακοί, οι πόρνες, οι τζογαδόροι και τόσα άλλα άχρηστα επαγγέλματα που δημιουργεί το τωρινό, φαύλο σύστημα; Εκατομμύρια άτομα που δουλεύουν τώρα σε αυτά τα αντιπαραγωγικά επαγγέλματα θα αποδεσμευτούν από τις σημερινές άχρηστες εργασίες τους και θα συμμετάσχουν σε μια δημιουργική, παραγωγική εργασία για όλη την κοινότητα, σύμφωνα με τη θέλησή τους και τις ικανότητές τους.

Η νανοτεχνολογία μπορεί να πραγματοποιήσει κάποια στιγμή το όραμα του «παγκόσμιου κατασκευαστή» του Ντρέξλερ, μια μηχανή που θα μπορεί να κατασκευάζει οποιοδήποτε υλικό από μοριακή κλίμακα, άτομο προς άτομο, δημιουργώντας έτσι μια αφθονία προϊόντων. Θα μπορούν να κατασκευάσουν τα πάντα, ακόμα και την τροφή μας, τα ρούχα μας, τις κατοικίες μας και τα έπιπλά μας. Τι ρόλο θα έπαιζε η ύπαρξη του χρήματος σε μια τέτοια προηγμένη, τεχνολογική κοινωνία; Και όμως κάποιοι μπορεί να βρουν ακόμα και τότε διάφορους δόλιους τρόπους για να μας το επιβάλλουν με τη μία ή την άλλη μορφή, εφόσον θα μπορούν να συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν σαν όργανο υποτακτικότητας, ελέγχου και κυριαρχίας. Θα τους αφήσουμε άραγε αν το κάνουν για μια ακόμη φορά εις βάρος μας, απλά και μόνον επειδή είμαστε κενόδοξοι και ηλίθιοι και θέλουμε να γίνουμε κι εμείς «σπουδαίοι και «δυνατοί» σαν κι αυτούς;

Η νανοτεχνολογία, εκτός από τη δυνατότητα κατασκευής οποιουδήποτε υλικού, μας υπόσχεται επίσης την εύκολη και γρήγορη θεραπεία μας μετά από ατυχήματα, την καταπολέμηση της γήρανσης και της φυσικής φθοράς, ίσως ακόμα και του θανάτου! Τι θα κάνουμε, θα επιτρέψουμε να εμπορευματοποιηθούν αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες μόνον για τους λίγους και εκλεκτούς αυτού του κόσμου, όπως δυστυχώς κάνουμε σήμερα;

Ένας φυσικός κόσμος χωρίς χρήμα, χωρίς φτώχεια, ανεργία, αθλιότητα, μόλυνση, έγκλημα και άχρηστο ανθρώπινο πόνο είναι δυνατός, πραγματοποιήσιμος - όχι στο μακρινό ή απώτερο μέλλον μας, όπως ίσως νομίζουμε - αλλά εδώ και από τώρα! Το μόνο που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε νοοτροπία, να γίνουμε από κτήνοι άνθρωποι, από παραπλανημένοι και κοιμισμένοι ανόητοι, εγρηγορότες και ευφυείς, από αντιμαχόμενοι, συνεργατικοί, από «εγώ» «εμείς», από ξένοι, αδελφοί, από «αφέντες», οικογένεια, από δόλιοι, αθώοι, από άπληστοι, αυτάρκεις, από ματαιόδοξοι, δημιουργικοί, από σπουδαίοι χρήσιμοι, από εκμεταλλευτές, ευεγέρτες και από εγωιστές αλτρουϊστές!

Υπάρχουν ίσως ενστάσεις για διάφορα επιμέρους θέματα ως προς τη δυνατότητα αυτής της επίτευξης, αλλά ΟΛΑ μπορούν να απαντηθούν με γνώση, περίσκεψη και συναισθηματική νοημοσύνη. Το φυσικό είναι ευνόητο και λειτουργικό. Το αφύσικο είναι να μαζεύεις χρήματα σαν το φιλάργυρο του Μολιέρου για να πεθάνεις κάποια μέρα πλούσιος! Να μην ξεχνάμε ποτέ πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν!

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΧΡΗΜΑΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

1. ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Το Πρόγραμμα Αφροδίτη είναι το έργο ζωής του ευφυούς αυτοδίδακτου αρχιτέκτονα και κοινωνικού μηχανικού Ζακ Φρέσκο, που ζει στην πόλη «Αφροδίτη» της Φλώριδα των ΗΠΑ. Το πρόγραμμα αυτό αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προς μια βιώσιμη, αχρήματη κοινωνία, βασισμένη στην «οικονομία των φυσικών πόρων», όπου όπου οι άνθρωποι, η τεχνολογία και φύση θα συνυπάρχουν επί μακρόν σε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας. Στην «Οικονομία Φυσικών Πόρων» τα χρήματα είναι άσχετα και άχρηστα. Το μόνο που χρειάζεται είναι οι φυσικοί πόροι και η παραγωγή και η διανομή των προϊόντων.

Η ελληνική «Κοινότητα Ου-τοπία» (http://koinotita-utopia.blogspot.com/), που αναζητά όπως λέει τόπο και … τις καρδιές μας και θέλει να δημιουργήσει ένα οικοχωριό με βάση τις «θεμελιώδεις ηθικές αρχές της ελευθερίας και της ισοτιμίας των ανθρώπων», έχει ένα πολύ ωραίο κείμενο όπου εξηγεί την οικονομία φυσικών

πόρων, μέρος του οποίου παρουσιάζουμε παρακάτω:

Η φυσική αφθονία των αγαθών της γης απειλεί τα εμπορικά συμφέροντα και τα κέρδη των πολυεθνικών, γεγονός που επιβάλει από μέρους των επιχειρηματικών συμφερόντων τον κηδεμονικό έλεγχο της φυσικής αφθονίας, ακόμη και την δημιουργία τεχνητών ελλείψεων. Όταν ακούμε για υποτιθέμενες υλικές ή ενεργειακές ελλείψεις, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτές δεν έχουν πραγματική υπόσταση, γιατί πολύ απλά η σπανιότητα και ο έλεγχος της παραγωγής των κοινωνικών αγαθών αποφέρει χρηματικά κέρδη στις πολυεθνικές εταιρίες και στον εμπορικό κόσμο (ο γνωστός νόμος της αγοράς... προσφορά και ζήτηση). Και ενώ η τεχνολογία που έχει αναπτυχθεί, είναι ικανή να εξαλείψει κάθε είδους υποτιθέμενη έλλειψη απ’ το πρόσωπο της γης, εντούτοις χρησιμοποιείται για να δημιουργεί και να συντηρεί τεχνητές ελλείψεις προς χάρη χρηματικών κερδών. Έτσι η φυσική αφθονία του πλανήτη μας ελέγχεται και στραγγαλίζεται από τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ουσιαστικά το νομισματικό σύστημα με τον τρόπο που λειτουργεί, αποτελεί πλέον τροχοπέδη για την ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και του ανθρώπινου πολιτισμού, που στοχεύουν στην καθολική ευημερία των ανθρώπων. Στην εποχή μας υφίσταται ο απόλυτος εκφυλισμός του νομισματικού συστήματος, με συνεπακόλουθο τον εκφυλισμό των ανθρώπινων κοινωνιών. Έχοντας τεθεί ως βασική προτεραιότητα του καπιταλισμού η ακόρεστη μεγιστοποίηση των χρηματικών κερδών, η αξία της ανθρώπινης ζωής συνεχώς ευτελίζεται και ο άνθρωπος λογίζεται ως ένα ακόμη αναλώσιμο προϊόν στην υπηρεσία του συστήματος. Σε συλλογικό επίπεδο βιώνουμε ίσως την μεγαλύτερη ηθική και πνευματική παρακμή στην ιστορία. Εγείρονται πλέον ηθικά αλλά και ορθολογικά ερωτήματα, για το κατά πόσο είναι απαραίτητη η υπόσταση αυτού του αυτοκαταστροφικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος, που συντηρείται χάρη στην αποδοχή και την συμμετοχή μας σε αυτό. Τίποτα όμως εκτός από τους φυσικούς νόμους δεν είναι δεδομένο. Έτσι λοιπόν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι εφικτό να λειτουργήσει κάποιο άλλου είδους οικονομικοκοινωνικό σύστημα, αφού μπορούμε κατ’ αρχήν να το συλλάβουμε ως ιδέα.

Αυτό το άλλο οικονομικοκοινωνικό σύστημα είναι η οικονομία που βασίζεται στους Φυσικούς Πόρους, η μοναδική οικονομία που μπορεί να υπάρξει με πραγματικό αντίκρισμα. Απώτερος σκοπός αυτής της οικονομίας είναι η πλήρης κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής, πλουτισμού και συσσώρευσης εξουσίας. Σε αυτού του είδους το οικονομικό μοντέλο, αυτό που έχει αξία είναι οι διαθέσιμοι φυσικοί πόροι και όχι τα χρήματα. Άλλωστε η αντικειμενική δουλειά των χρημάτων είναι να μας παρέχουν πρόσβαση στους φυσικούς πόρους. Η οικονομία των φυσικών πόρων, επαγγέλλεται μια απολύτως δίκαιη και ισότιμη πρόσβαση για όλους τους ανθρώπους, στους φυσικούς πόρους και τα αγαθά του πλανήτη, ως κοινή κληρονομία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εφαρμογή ενός τέτοιου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου είναι απολύτως εφικτή αν η υπάρχουσα τεχνολογία σταματήσει να υπηρετεί το εμπορικό κέρδος και αρχίσει να υπηρετεί την ανθρωπότητα. Αυτό είναι εφικτό (τουλάχιστον σε θεωρητικό ακόμη επίπεδο) γιατί ουσιαστικά ο πλανήτης μας δεν αντιμετωπίζει καμία έλλειψη, είτε ενεργειακή, είτε τροφική, είτε πρώτων υλών και με την υπάρχουσα τεχνολογία ουσιαστικά οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να ανταγωνίζονται για την απόκτηση υλικών αγαθών. Οι υλικοί πόροι του πλανήτη είναι υπεραρκετοί για να καλύψουν τις ανάγκες όλων των ανθρώπων (αλλά φυσικά δεν είναι αρκετοί για να καλύψουν την απληστία κανενός...)

Η βασικότερη όμως προϋπόθεση για να μπορέσει να συντελεστεί μια τέτοια συστημική αλλαγή, είναι η συνειδητή αλλαγή της εγωιστικής και ιδιοτελούς ανθρώπινης νοοτροπίας, την οποία καλλιεργούν στους ανθρώπους τα διάφορα εξουσιαστικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα. Αυτήν την αλλαγή δεν μπορεί να την κάνει κανείς άλλος εκτός απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όσο σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τις ίδιες παράλογες και αυτοκαταστροφικές λογικές του καπιταλισμού.

Κατ’ αρχήν είναι απολύτως αναγκαία η αλλαγή νοοτροπίας και στάσης απέναντι στην ατομική μας εργασία. Στο νομισματικό σύστημα οι άνθρωποι δουλεύουν με μοναδικό κίνητρο την χρηματική αμοιβή, η οποία θα τους εξασφαλίσει τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης. Συνήθως οι άνθρωποι αποφεύγουν να εργαστούν χωρίς κάποια άμεση χρηματική αμοιβή γιατί δεν έχουνε κίνητρο να το κάνουν. Το χρήμα ως μέσον για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών αποτελεί το μοναδικό κίνητρο. Όταν όμως από το τρίπτυχο, ανάγκες – χρήμα – άνθρωποι, βγάλουμε απ’ την μέση το χρήμα, τότε απομένουν οι ανάγκες και οι άνθρωποι. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες, είναι η συνεργασία των ανθρώπων. Σε ένα αχρήματο οικονομικό σύστημα λοιπόν, απλώς αντικαθιστούμε την λέξη συν-αλλαγή με την λέξη συν-εργασία. Με αυτόν τον τρόπο εξαφανίζεται και από τις ανθρώπινες σχέσεις η έννοια του ανταγωνισμού.

Βασικός σκοπός λοιπόν αυτού του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου είναι η κατάργηση της έννοιας συναλλαγή και η αντικατάσταση της απ’ την συνεργασία. Σε αυτήν την περίπτωση η γενική αρχή που εφαρμόζεται είναι: απ’ τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του... Η επιτυχία ενός τέτοιου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου βασίζεται στην υπευθυνότητα, και στην προθυμία των μελών του. Ο καθένας προσφέρει αυτόβουλα τις υπηρεσίες του στο κοινωνικό σύνολο, ως μέρος της εθελοντικής συνεργασίας του με το κοινωνικό σύνολο. Κανένας δεν υποχρεώνεται από κανέναν να κάνει κάτι που δεν θέλει. Κανένας δεν λογίζεται ως υπηρέτης ή υπ-άλληλος κανενός. Η δουλειά που θα έκαμνε ένας άνθρωπος εξ’ ανάγκης για να επιβιώσει, μετατρέπετε αυτόματα σε συνεργασία με το κοινωνικό σύνολο, που την κάνει συνειδητά και αυτόβουλα για το γενικό όφελος του κοινωνικού συνόλου, του οποίου και ο ίδιος αποτελεί μέλος. Κανένας δεν απολαμβάνει ειδικά οφέλη ή προνόμια εξουσίας λόγο της δραστηριότητας του. Κάθε δραστηριότητα που παράγει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο θεωρείτε εξίσου σημαντική, γιατί συντελεί και συμβάλει στην ισορροπία του κοινωνικού οικοσυστήματος.

Ένα τέτοιο οικονομικοκοινωνικό σύστημα καθώς θα τίθεται σταδιακά σε ομαλή λειτουργία θα είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για τους ανθρώπους και το σύνολο της κοινωνίας, καθώς θα αφαιρέσει από τον ψυχισμό των ανθρώπων το αίσθημα του ανταγωνισμού και τα συνεπακόλουθα αρνητικά συναισθήματα του άγχους και στρες. Οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν έτσι να γίνουν αφάνταστα καλύτερες με αντίστοιχα αποτελέσματα στο ευρύτερο κοινωνικό ιστό. Ένα τέτοιο οικονομικοκοινωνικό μοντέλο δεν αντιμετωπίζει κανέναν άνθρωπο ως αποτυχημένο. Τουναντίον προσφέρει στον κάθε άνθρωπο τα κίνητρα, τον χρόνο και τα εφόδια για να καλλιεργήσει και να αναπτύξει σε συνεργασία με τους υπόλοιπους ανθρώπους, τις έμφυτες ικανότητες και τα ταλέντα του προς όφελος ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου του οποίου αποτελεί κομμάτι. Η εφαρμογή αυτού του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας το πλήρες φυσικό και πνευματικό δυναμικό όλων των ανθρώπων και ν’ ανοίξει νέους ορίζοντες στην επιστημονική πρόοδο και στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η κοινότητα “Ουτοπία” στοχεύει στην εφαρμογή αυτού του κοινωνικού εγχειρήματος.

Όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να αναθεωρούν τις αξίες που κατευθύνουν τις ζωές τους και αρχίσουν να υιοθετούν ξεχασμένες πνευματικές και ηθικές αρχές, τότε θα μπορέσει να συντελεστεί η αλλαγή, η οποία είναι μονόδρομος για την επιβίωση και την πρόοδο του ανθρώπινου γένους. Όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να καταλαβαίνουν την αξία της ανιδιοτελούς προσφοράς και του αλτρουισμού, τότε ίσως να εκλείψει η ανάγκη για την ύπαρξη της έννοιας συναλλαγή. Όσοι αντιλαμβάνονται την αξία, τα οφέλη και την αναγκαιότητα για μια τέτοια συστημική αλλαγή, ξεκινούν να δρουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν περιμένουν μια μαζική μεταστροφή των ανθρώπων, αλλά γίνονται οι ίδιοι πρωτοπόροι αυτής της αλλαγής.

Ανάλογο είναι το «Πρόγραμμα New Z-Land» (http://www.thenzp.com/), μια οργάνωση που θέλει να κτίσει μια τεχνολογικά προηγμένη πόλη με βάση την οικονομία φυσικών πόρων

Ανάλογα το Ίδρυμα της Βασισμένης στους Φυσικούς Πόρους Οικονομίας (http://www.rbefoundation.com/) έχει σαν όραμα «να ερευνήσει, σχεδιάσει και ξεκινήσει ένα νέο, βιώσιμο παγκόσμιο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα και να συντονίσει τη μετάβαση από τη σημερινή οικονομία της νομισματικής αγοράς σε αυτή του νέου συστήματος».

Το Πρόγραμμα της Πόλης Άτλας (http://www.atlasinitiativegroup.org/acp.html) αφορά επίσης το σχεδιασμό μιας κοινότητας φυσικών πόρων, η οποία πρόκειται να κτιστεί στην Αμερική με βάση το Πρόγραμμα Αφροδίτη.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυκλική διαμόρφωση των πόλεων, που προτείνει το Πρόγραμμα Αφροδίτη, δε γίνεται για αρχιτεκτονικούς λόγους, αλλά για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος που θα εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες των κατοίκων με τον πιο αποδοτικό και οικονομικό τρόπο.

2. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ZEITGEST

(www.thezeitgeistmovement.com)

Το Κίνημα Zeitgeist (Πνεύμα των Καιρών) αποτελεί τον «ενεργό βραχίονα» του Προγράμματος Αφροδίτη.

Είναι γνωστές οι δυο επιτυχημένες ταινίες «Zeitgeist» και «Zeitgeist Addendum» (μπορεί να τις κατεβάσει κανείς δωρεάν από τον ιστοχώρο του κινήματος), οι οποίες επηρέασαν πολύ κόσμο και δημιούργησαν ένα αρκετά ισχυρό κίνημα κάνοντας πολλούς ανθρώπους να αλλάξουν όχι μόνον τις αντιλήψεις τους, αλλά και τον τρόπο ζωής τους! Η πρώτη ταινία αμφισβητεί τις παγιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, ενώ η δεύτερη αναλύει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και το πώς τα κράτη παραμένουν πάντα δέσμια των αόρατων μηχανισμών της οικονομίας που κινεί με μαεστρία η διεθνής πλουτοκρατική ελίτ (όπως κάνει αντίστοιχα με περισσότερες λεπτομέρειες και η εξαίρετη ταινία «Money As Debt» ή «Το Χρήμα ως Χρέος», που έχουμε ήδη αναφέρει και σε αρκετά αντιγράψει…). Η όλη ενημερωτική και αφυπνιστική προσπάθεια του κινήματος δείχνει τελικά προς το «Πρόγραμμα Αφροδίτη», το οποίο αναλαμβάνει να υλοποιήσει την ιδεολογία του σε ένναν αχρήματο κόσμο, βασισμένο σε μια οικονομία φυσικών πόρων και δωρεάν ενέργειας. Αξιζει να σημειωθεί ότι το κίνημα αρνείται οποιεσδήποτε πολιτικές επιρροές και κρατά αποστάσεις απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους.

Η Κοινότητα της Ελεύθερης Οικονομίας του Μαρκ Μπόιλ

Ο 29χρονος Ιρλανδός οικονομολόγος Μάρκ Μπόιλ, αποφάσισε το 2007 να εγκαταλείψει τον εγχρήματο τρόπο ζωής του και να ζήσει στο εξής χωρίς καθόλου χρήματα. Η συνειδητοποίησή του συνέβη την ημέρα ακριβώς της αποκάλυψης της φούσκας των τοξικών ομολόγων, ενώ συζητούσε μ’ ένα φίλο του για την οικολογική καταστροφή, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους πολέμους για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Είχε επηρεαστεί παλαιότερα και από το απόθεγμα του Γκάντι ότι πρέπει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να συμβεί στην κοινωνία. Την εμπειρία της επιτυχούς, αχρήματης ζωής του την αποθανάτισε στο βιβλίο του «The Moneyless Man» (Ο Αχρήματος Άνθρωπος), τα δικαιώματα του οποίου δώρισε για διάφορους φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ο Μαρκ πιστεύει πως βασική αιτία των προβλημάτων σήμερα στον κόσμο είναι το ότι δεν βλέπουμε άμεσα τις επιπτώσεις των πράξεών μας:

Πιστεύω ότι τα χρήματα είναι το μαγικό πέπλο που καλύπτει τις καταστρεπτικές συνέπειες των πράξεών μας. Αν καλλιεργούσαμε μόνοι μας την τροφή μας, δεν θα πετούσαμε στα σκουπίδια το ένα τρίτο, όπως κάνουμε σήμερα. Αν κατασκευάζαμε τα έπιπλά μας μόνοι μας, δεν θα τα πετούσαμε μόλις αλλάζαμε τη διακόσμηση. Και αν έπρεπε να καθαρίσουμε μόνοι μας το νερό που πίνουμε, δεν θα το ξοδεύαμε αλόγιστα.

Έχει ιδρύσει την «Κοινότητα της Ελεύθερης Οικονομίας» http://www.justfortheloveofit.org/index.php με σκοπό να «βοηθήσει την επανσύνδεση των ανθρώπων στις τοπικές κοινωνίες τους μέσω της απλής πράξης του μοιράσματος». Στην κοινότητα τα πάντα μοιράζονται και δεν ανταλλάσσεται κανένα χρήμα μεταξύ των μελών. Δε δέχονται επίσης διαφημίσεις, ούτε και δωρεές ή έσοδα από τον ιστοχώρο και μπορεί να γίνει ελεύθερα όποιος θέλει μέλος της, «απλά επειδή του αρέσει»! Τα μέλη προσφέρουν δωρεάν σε άλλους τις ικανότητές τους, το χώρο και τα εργαλεία τους. Εάν κάποιος χρειάζεται κάτι, απλά το ζητάει.. Η ιστοσελίδα έχει 17.882 μέλη σε 131 χώρες σε όλο τον κόσμο που μοιράζονται 315.575 ικανότητες, 62.033 εργαλεία και 287 χώρους.

Όσο για το αν η αχρήματη κοινωνία είναι μια εφικτή δυνατότητα, ο Μαρκ παρατηρεί:

Καλύτερα να το πιστέψτε. Τα πουλιά δεν έχουν χρήματα, τα δέντρα δεν έχουν χρήματα και όσο νωρίζω τα σκουλίκια ποτέ δεν έχουν ακούσει για μια τέτοια γελοία ιδέα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι και μια γυναίκα ζει εδώ και πολλά χρόνια χωρίς χρήματα, προσφέροντας απλά τις υπηρεσίες της. Είναι η πρώην Γερμανίδα καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, η οποία είναι συνάμα πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας. Το μόττο της είναι «Gib und Nimm» ή «Δώσε και Πάρε»

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ FAVORPALS.COM (http://www.favorpals.com)

Το αμερικανικό (Σαν Φρατζίσκο) κίνημα Favorpals.com «προσφέρει μια εναλλακτική μέθοδο για την απόκτηση διαφόρων αναγκαίων πραγμάτων για τη ζωή χωρίς τη χρήση χρημάτων. Έχει το σλόγκαν «Ένας Κόσμος Χωρίς Χρήμα» και τα μέλη του μπορούν να ανταλλάσσουν υπηρεσίες και αγαθά με άλλες υπηρεσίες και αγαθά, χωρίς τη χρήση ή ακόμα την αναφορά της νομισματικής τους αξίας. Αντιπροσωπεύει ένα υποκατάστατο της νομισματικής οικονομίας επιτρέποντας την άμεση ανταλλαγή υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων» .

Συστήματα L.E.TS (Labour Exchange Trading Systems)

Τα Συστήματα L.E.Ts (Συστήματα Ανταλλαγής Εργασίας) επιτρέπουν στους ανθρώπους να ανταλλάσουν υπηρεσίες και προϊόντα με έναν πολύπλευρο τρόπο χωρίς τη χρήση χρημάτων. Είναι ένα δίκτυο ανθρώπων που χρησιμοποιούν ένα σύστημα πίστωσης και χρέους με βάση τη δική τους μονάδα αξιολόγηση, π.χ. ένα σύστημα πόντων, όπου το κάθε άτομο βαθμολογείται για την προσφορά εργασίας του με έναν αριθμό, που αποτελεί πίστωση, την οποία μπορεί να δώσει σε οποιοδήποτε άλλο άτομο μέσα στο σύστημα που θα του προσφέρει την εργασία του.

Τα L.E.T.S., παρότι φαίνονται ανάλογα με το σύστημα της αγοράς, μπορεί να είναι μερικές φορές πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα στη «Λέσχη των 10 πόντων» κάθε μέλος παίρνει 10 πόντους οποιαδήποτε εργασία και να προσφέρει. Ανάλογα υπάρχουν L.E.T.S που βαθμολογούν με βάση το χρόνο ή τις ώρες της προσφερόμενης εργασίας. Η μονάδα χρόνου εδώ (1 ώρα) είναι ίδιας αξίας απ’ όποιονδήποτε και αν προσφέρεται και οποιαδήποτε ιδιαίτερη ικανότητα και να έχει αυτός. Αυτό για να σπάσει ο εγωισμός ότι η εργασία ενός ανθρώπους αξίζει περισσότερο από την εργασία ενός άλλους άνθρώπου και θα πρέπει έτσι να αμείβεται περίσσότερο, όπως συμβάνει στο οικονομικό μας σύστημα.

Αξίζει να σημειώσουμε και την οργάνωση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου FreeCycle (www.freecycle.org), όπου οι άνθρωποι προσφέρουν διάφορα αγαθά που δεν τους χρειάζονται δωρεάν.

Πάνω στο ίδιο πνεύμα της αντισυμβατικότητας, αναφέρουμε το Ιδρυμα Adbusters Media, μια αντικαταναλωτική οργάνωση του Βανκούβερ του Καναδά που αυτοπεριγράφεται σαν ένα "παγκόσμιο δίκτυο καλλιτεχνών, ακτιβιστών, συγγραφέων, φαρσέρ, εκπαιδευτών και επιχειρηματιών που επιθυμούν να προάγουν το νέο κοινωνικό ακτιβιστικό κίνημα της εποχής της πληροφορικής". Είναι γνωστοί για τη διακωμώδηση διαφόρων δημοφιλών διαφημίσεων και για τη σημαία της Αμερικής όπου έχουν αντικαταστήσει τα άστρα με τα λογότυπα διαφόρων δημοφιλών εταιριών ( ‘logo flag’).

Τέλος αναφέρουμε την προτροπή μερικών αναρχοσοσιαλιστών για μια παγκόσμια απεργία την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 (Global Strike 2012):

Εάν συμφωνείτε ότι η κατάργηση των χρημάτων θα ήταν μια καλή λύση στα περισσότερα προβλήματά μας και ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα πολύ καλύτερο σύστημα όπου ΟΛΑ - τρόφιμα και ποτά, ρούχα και κατοικία, νερό, θέρμανση, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και ψυχαγωγία - θα είναι ΔΩΡΕΑΝ για ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ - γιατί να μη λάβετε κι εσείς μέρος στην παγκόσμια απεργία την ημέρα έναρξης των ολυμπιακών αγώνων το 2012;

Η απεργία θα αρχίσει τη στιγμή του ανάμματος της συμβολικής ολυμπιακής φλόγας - σήμα για όλους όσους που υποστηρίζουν την κατάργηση των χρημάτων να σταματήσουν την εργασία τους και να απαιτήσουν έναν νέο, δίκαιο κόσμο αληθινής ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

ΘΕΛΟΥΜΕ έναν ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ (http://yabanji.tripod.com/id10.html)