Ένας γυναικείος σκελετός του 16ου αιώνα που βρέθηκε στη Βενετία με ένα τούβλο σφηνωμένο στο στόμα μαρτυρά το φόβο της μεσαιωνικής Ευρώπης για τους «βρυκόλακες» που μετέδιδαν την πανώλη, ανακοίνωσε Ιταλός ανθρωπολόγος.Ο Ματέο Μπορίνι του Πανεπιστημίου της Φλορεντίας ανακάλυψε το σκελετό σε μαζικό τάφο που δημιουργήθηκε στο νησάκι Λατσαρέτο Νουόβο όταν μια επιδημία πανώλης σάρωσε τη Βενετία το 1576.
Όπως εξήγησε ο Μπορίνι σε συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Εγκληματολογίας που πραγματοποιήθηκε στο Ντένβερ ότι στη διάρκεια της ευρωπαϊκής επιδημίας του «Μαύρου
Θανάτου» πολλοί πίστευαν ότι η ασθένεια μεταδιδόταν από θηλυκά «βαμπίρ».Η ιδέα πιθανώς προήλθε από το αίμα που έσταζε μερικές φορές από το στόμα των θυμάτων.
Σύμφωνα με το θρύλο, οι θαμμένοι βρυκόλακες τρέφονταν αρχικά με τους γείτονές στους στα νεκροταφεία μέχρι να δυναμώσουν και να μπορούν να σηκωθούν από τον τάφο για να φάνε τους ζωντανούς.
Για το λόφο αυτό οι νεκροθάφτες ήταν υποχρεωμένοι να ελέγχουν για τυχόν βαμπίρ εξετάζοντας αν τα πτώματα είχαν αρχίσει να δάγκωνουν τα σάβανα. Σε αυτή την περίπτωση, σφήνωναν ένα τούβλο στο στόμα της βρυκόλακα για να την εμποδίσουν να τραφεί.
Στο συγκεκριμένο σκελετό, το τούβλο είχε σφηνωθεί στο στόμα της νεκρής γυναίκας με τέτοια δύναμη ώστε είχε σπάσει μερικά δόντια, αναφέρει το ιταλικό πρακτορείο Ansa και η βρετανική εφημερίδα Telegraph.
Ο Δρ Μπορίνι υποστήριξε ότι πρόκειται για τον πρώτο σκελετό «βρυκόλακα» που ε
ξετάζεται από ανθρωπολόγους. Ωστόσο ένας άλλος ειδικός στο θέμα δήλωσε στο περιοδικό New Scientist ότι παρόμοια ευρήματα έχουν έρθει στο φως και στην Πολωνία.Η Βενετία επλήγη ξανά από το Μαύρο Θάνατο μερικές δεκαετίες μετά το θάνατο της άτυχης γυναίκας. Στη δεύτερη επιδημία πανώλης, που σάρωσε την πόλη τη διετία 1630-1631, πέθαναν οι 50 από τους 150 χιλιάδες κατοίκους της πόλης.
