Παντελής Γιαννουλάκης 1.12.2010
Ο Γιάννης Φουράκης έφυγε αδίκως πρόωρα, σε ηλικία 73 ετών, κι ενώ είχε ακόμη έργο να 
παρουσιάσει, είχε ενέργεια και θέληση και πολλά νέα σχέδια, καθώς και πολλούς ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν και στους οποίους ήθελε να προσφέρει περισσότερα.
Άφησε πίσω του τον άξιο γιό του Τάλω και την αγαπημένη του σύζυγο Μάρω, πολλούς καλούς φίλους και συγγενείς, συνεργάτες, συνταξιδιώτες και πολλούς νεαρούς μαθητές.
Όποιος τον γνώριζε προσωπικά τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε, το ίδιο και οι χιλιάδες αναγνώστες του και θερμοί θαυμαστές του στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ έγραφε στο γραφείο του για τη μοίρα της Ελλάδας, και έδωσε τη μεγάλη μάχη για τη ζωή του επί ενάμισι μήνα σε τέσσερα νοσοκομεία, όπου γίναμε μάρτυρες θαυμάτων ξανά και ξανά, σαν κάτι να προσπαθούσε να τον βοηθήσει και να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά στο τέλος ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε και οδηγήθηκε στην απελευθέρωση και στο τελευταίο ταξίδι πέρα από την πύλη...
Μεγάλος και συγκινητικός παρασκηνιακός αγώνας έγινε για να σωθεί η ζωή του Γιάννη, σε πολλές επείγουσες περιστάσεις και υπό δύσκολες συνθήκες επί εβδομάδες, από καλούς φίλους, καθηγητές που τον αγαπούσαν, καλούς γιατρούς και επιστήμονες, σεμνούς σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλους παράγοντες της χώρας, και ανιδιοτελείς ανθρώπους που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν ο καθένας με τις δυνάμεις του. Η οικογένεια του και οι φίλοι του, τούς ευχαριστούμε για την αγγελική βοήθειά τους και για το αληθινό ενδιαφέρον τους για έναν αξιόλογο δάσκαλο και υπέροχο άνθρωπο, που η μόνη του περιουσία ήταν και είναι η ειλικρινή αγάπη των ανθρώπων στο πρόσωπό του, το «πυραιθέριο όραμα», τα βιβλία και η γνώση.
Τους τελευταίους μήνες είχε ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία του, με τον τίτλο "Ευλογημένη Φτώχεια", (ένα συγκινητικό μέρος της οποίας διαβάσαμε μια νύχτα μαζί και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση). Κι, επίσης, λίγες μέρες πριν το μοιραίο επεισόδιο, αποφάσισε να γράψει ένα νέο βιβλίο για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, για τη σύνδεσή της με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος (ο Γιάννης πίστευε -και αποδείκνυε- ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται), και για τα συμπεράσματά του για το μέλλον των Ελλήνων.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός του για αυτό το νέο του έργο, που μέσα σε τέσσερις ημέρες είχε γράψει πάνω από εβδομήντα σελίδες, ξενυχτώντας ασταμάτητα στο γραφείο του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς ιδιαίτερη ξεκούραση, φαγητό και ανάπαυλα.
Κι έτσι, τα χαράματα της τέταρτης ημέρας, την ώρα που ακόμη έγραφε, κυριολεκτικά κατέρρευσε στο πάτωμα του γραφείου του χάνοντας τις αισθήσεις του, χτυπημένος από το εγκεφαλικό επεισόδιο, (σαν κάτι να ήθελε να τον εμποδίσει να συνεχίσει, όπως το βλέπω εγώ), όπου και τον ανακάλυψε ένας φίλος του επισκέπτης αρκετές ώρες αργότερα και ειδοποιήθηκαν οι δικοί του και κάλεσαν το ασθενοφόρο. Έπεσε, δηλαδή, στο πεδίο της συγγραφικής μάχης, εμπνευσμένος και ενθουσιώδης μέχρι το τέλος.
Και ξεκίνησε η μάχη για τη ζωή του, με μια μεγάλη περιπέτεια στα νοσοκομεία, κατά την οποία, από ένα σημείο κι έπειτα, το ζωντανό ακόμη πνεύμα του επικοινωνούσε μαζί μας με ανεπαίσθητα νοήματα και χειρονομίες, δίνοντάς μας ελπίδα και αισιοδοξία για τη ζωή ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή... Στο τέλος έφυγε βιαστικά, σαν να είχε αργήσει στο κάλεσμα από αλλού, διακριτικά, ευγενής όπως πάντα.
Η οικογένειά του και οι φίλοι του και οι αναγνώστες του, τον αποχαιρετούμε σε μια σεμνή τελετή κηδείας στην Αθήνα, το μεσημέρι της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου, στις τρεις, στον ναό της Αγ. Παρασκευής, στην Αγ. Παρασκευή (και στο κοιμητήριο της Αγ. Παρασκευής). Εγώ πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης δεν θα είναι εκεί (παρά μόνο το σώμα του), και μάλλον προτιμότερο θα ήταν να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την πορεία του από το αστεροσκοπείο...
Ο Γιάννης Φουράκης με τίμησε με την επιστήθια φιλία του επί 17 χρόνια, και υ
πήρξα αμέτρητες φορές αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης καλοσύνης του, της σοφίας του, των ερευνών και μελετών του, των πολύ ιδιαίτερων γνωριμιών του και επαφών του, των διαισθήσεών και διοράσεών του, και ενός πλήθους παράδοξων περιστατικών στα οποία πρωταγωνιστούσε σαν ήρωας παράξενων μυθιστορημάτων, αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα...
Υπήρξε συμπονετικός δάσκαλός μου, συνταξιδιώτης και συνεργάτης μου, ακόμη και κουμπάρος μου, ενώ πολλές φορές στη ζωή μου λειτούργησε σαν δεύτερος πατέρας μου, καλός σύμβουλος, πομπός μεγάλης έμπνευσης, αινιγματικής πληροφόρησης, εκκεντρικών θεωριών και συνταρακτικών ανακαλύψεων.
Όπως είναι γνωστό, ο Γιάννης Φουράκης μού έχει παραχωρήσει μια πληθώρα συναρπαστικών συνεντεύξεων που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ μέσα στα χρόνια και έχουν προκαλέσει πολλές αλυσιδωτές αντιδράσεις, ενώ δεν είναι λίγες οι δημοσιεύσεις που κάναμε μαζί πάνω σε ένα σωρό
ενδιαφέροντα ζητήματα, με αξιόλογα κείμενά του, που πάντα λειτουργούσαν συνοδευτικά των πολύ ιδιαίτερων βιβλίων του. Ήταν ένας πάρα πολύ τολμηρός, άφοβος, αλλά και ευγενής και γενναιόδωρος άνθρωπος.
Παντού και πάντα δήλωνε «Αιθεροβάμων», και αληθινά θύμιζε τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Δον Κιχώτη. Τον γνωρίζω πολύ καλά, ήταν και είναι ένας αυθεντικός οραματιστής και ένας μεγάλος ονειροπόλος.
Αν και πολλοί άνθρωποι τον γνωρίζουν ως έναν ικανό συνωμοσιολόγο (ίσως τον πιο φημισμένο Έλληνα συνωμοσιολόγο και τολμηρό αναλυτή απαγορευμένων θεμάτων), ο Γιάννης Φουράκης ήταν ένας πολύ διαβασμένος και βαθύτατος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, με απαράμιλλες εξειδικευμένες μελέτες και συγκρητιστική εποπτεία επί όλων των ειδικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα, με τα έργα των αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, με τον αρχαίο μυστικισμό, την ελληνική μυθολογία (ο μεγαλύτερος γνώστης της μυθολογίας, που εγώ ξέρω), όπως και με την αρχαία και τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.
Αλλά είχε ασχοληθεί ακόμη και με ασυνήθιστα πεδία γνώσης, όπως η φυσιογνωμική, η αστροθεολογία, η μυθολογική γλωσσολογία, οι αρχαίες θρησκείες, η οιωνοσκοπία, η σημειολογία, κ.ά.. Ενώ το φόρτε του ήταν πάντα η παρατηρητική και εμπνευσμένη παρακολούθηση της επικαιρότητας και των παρασκηνίων της.
Στη ζωή του είχε μια μεγάλη και περιπετειώδη καριέρα στη δημοσιογραφία, στην πολιτική κριτική, στις γεωπολιτικές αναλύσεις, στις ιστορικές έρευνες, ενώ γνώριζε κυριολεκτικά χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους και πολλές σημαντικές προσωπικότητες.
Είχε μια μεγάλη και ενθουσιώδη αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες και τον ιδιόρρυθμο ελληνικό πολιτισμό, όπως και για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη (γεννήθηκε στα Χανιά).
Αγαπούσε πολύ τη νεολαία και οι νέοι που τον γνώριζαν τον αγαπούσαν εξίσου πολύ. «Η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον», μού έλεγε και μου ξαναέλεγε. Μακάρι, κάπως, να τον δικαιώσουν.
Τι παράξενο, σήμερα που έφυγε ο Γιάννης από τον κόσμο, ανακοινώθηκε στα
δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, κάτι που εδώ και λίγο καιρό ξέραμε και περιμέναμε, ότι η NASA αύριο "πρόκειται να κάνει μια επίσημη ανακοίνωση για την ανακάλυψη εξωγήινης ζωής"! (...άσχετα, τελικά, με το τι ανακοίνωσαν, παραδόξως...)
Πρόκειται για την αρχή πολύ μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων για την ανθρωπότητα, κατά τη γνώμη μου, πολλά έχουν να ακολουθήσουν...
Είναι κρίμα που δεν θα έχουμε δίπλα μας τον Φουράκη για να τα συζητήσουμε όλα αυτά όπως πάντα. Τα περιμέναμε μαζί.
Τώρα, αυτός έχει περάσει πλέον από την πλευρά των μυστηρίων...
[Θέλω να γράψω πολλά για τον Γιάννη Φουράκη αλλά η θλίψη μου δεν με αφήνει αυτή τη στιγμή να πω όσα θέλω, και το ίδιο ισχύει και για άλλους φίλους του που θέλουν να γράψουν για αυτόν, έχω πολλές μνήμες κατά νου, ενώ έχω
στα χέρια μου και αρκετά αδημοσίευτα κείμενά του και μερικές σημαντικές ανέκδοτες συνεντεύξεις του και σημειώσεις του, και σίγουρα πολλά σημαντικά μηνύματα θα προκύψουν: θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα για το έργο του, για τα τελευταία σχέδια και οράματά του, και για τη μνήμη του, στο επόμενο τεύχος (136) του περιοδικού Strange. Σας παραπέμπω εκεί, λοιπόν, ελπίζω, για περισσότερα)...]
Για την ξαφνική απώλειά του Γιάννη Φουράκη από τον κόσμο μας, θρηνεί η «Ομάδα Έψιλον», τα «παιδιά του 1983», οι μεγάλοι Έλληνες μύστες, οι ανώτεροι εξωγήινοι επόπτες μας, ο απόκρυφος ήλιος, οι μυστικές φυλές, οι αρχαίοι θεοί της Ελλάδας, οι ήρωες, οι αρχαίοι συγγραφείς, οι Δελφοί, ο Ταϋγετος, η Έφεσος, η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, ο Όλυμπος, το Άγιο Όρος, η Ιρλανδία, το Αιγαίο πέλαγος, ο Σείριος, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, η μεγάλη Ελλάδα των αιθέρων, το Βασίλειο των Ουρανών.
Η μεγάλη του ψυχή ταξιδεύει για το άστρο από το οποίο προήλθε (όπως πάντα ήθελε).
Τον αποχαιρετούμε σηκώνοντας το χέρι ψηλά προς την έναστρη νύχτα.
«Εμείς που παντού την Περιπέτεια αναζητούμε
Δεν είμαστε οι εχθροί σας.
Να σας χαρίσουμε θέλουμε
αδιάβατες μυστικές περιοχές
όπου το μυστήριο σαν άνθος μαγικό φυτρώνει
για κείνον που θέλει να το δρέψει.
Τον οίκτο σας
για εμάς που πολεμούμε
στα σύνορα του απεριόριστου και του μελλοντικού...»
(Απολλιναίρ)
παρουσιάσει, είχε ενέργεια και θέληση και πολλά νέα σχέδια, καθώς και πολλούς ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν και στους οποίους ήθελε να προσφέρει περισσότερα.Άφησε πίσω του τον άξιο γιό του Τάλω και την αγαπημένη του σύζυγο Μάρω, πολλούς καλούς φίλους και συγγενείς, συνεργάτες, συνταξιδιώτες και πολλούς νεαρούς μαθητές.
Όποιος τον γνώριζε προσωπικά τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε, το ίδιο και οι χιλιάδες αναγνώστες του και θερμοί θαυμαστές του στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ έγραφε στο γραφείο του για τη μοίρα της Ελλάδας, και έδωσε τη μεγάλη μάχη για τη ζωή του επί ενάμισι μήνα σε τέσσερα νοσοκομεία, όπου γίναμε μάρτυρες θαυμάτων ξανά και ξανά, σαν κάτι να προσπαθούσε να τον βοηθήσει και να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά στο τέλος ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε και οδηγήθηκε στην απελευθέρωση και στο τελευταίο ταξίδι πέρα από την πύλη...
Μεγάλος και συγκινητικός παρασκηνιακός αγώνας έγινε για να σωθεί η ζωή του Γιάννη, σε πολλές επείγουσες περιστάσεις και υπό δύσκολες συνθήκες επί εβδομάδες, από καλούς φίλους, καθηγητές που τον αγαπούσαν, καλούς γιατρούς και επιστήμονες, σεμνούς σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλους παράγοντες της χώρας, και ανιδιοτελείς ανθρώπους που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν ο καθένας με τις δυνάμεις του. Η οικογένεια του και οι φίλοι του, τούς ευχαριστούμε για την αγγελική βοήθειά τους και για το αληθινό ενδιαφέρον τους για έναν αξιόλογο δάσκαλο και υπέροχο άνθρωπο, που η μόνη του περιουσία ήταν και είναι η ειλικρινή αγάπη των ανθρώπων στο πρόσωπό του, το «πυραιθέριο όραμα», τα βιβλία και η γνώση.
Τους τελευταίους μήνες είχε ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία του, με τον τίτλο "Ευλογημένη Φτώχεια", (ένα συγκινητικό μέρος της οποίας διαβάσαμε μια νύχτα μαζί και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση). Κι, επίσης, λίγες μέρες πριν το μοιραίο επεισόδιο, αποφάσισε να γράψει ένα νέο βιβλίο για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, για τη σύνδεσή της με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος (ο Γιάννης πίστευε -και αποδείκνυε- ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται), και για τα συμπεράσματά του για το μέλλον των Ελλήνων.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός του για αυτό το νέο του έργο, που μέσα σε τέσσερις ημέρες είχε γράψει πάνω από εβδομήντα σελίδες, ξενυχτώντας ασταμάτητα στο γραφείο του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς ιδιαίτερη ξεκούραση, φαγητό και ανάπαυλα.
Κι έτσι, τα χαράματα της τέταρτης ημέρας, την ώρα που ακόμη έγραφε, κυριολεκτικά κατέρρευσε στο πάτωμα του γραφείου του χάνοντας τις αισθήσεις του, χτυπημένος από το εγκεφαλικό επεισόδιο, (σαν κάτι να ήθελε να τον εμποδίσει να συνεχίσει, όπως το βλέπω εγώ), όπου και τον ανακάλυψε ένας φίλος του επισκέπτης αρκετές ώρες αργότερα και ειδοποιήθηκαν οι δικοί του και κάλεσαν το ασθενοφόρο. Έπεσε, δηλαδή, στο πεδίο της συγγραφικής μάχης, εμπνευσμένος και ενθουσιώδης μέχρι το τέλος.
Και ξεκίνησε η μάχη για τη ζωή του, με μια μεγάλη περιπέτεια στα νοσοκομεία, κατά την οποία, από ένα σημείο κι έπειτα, το ζωντανό ακόμη πνεύμα του επικοινωνούσε μαζί μας με ανεπαίσθητα νοήματα και χειρονομίες, δίνοντάς μας ελπίδα και αισιοδοξία για τη ζωή ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή... Στο τέλος έφυγε βιαστικά, σαν να είχε αργήσει στο κάλεσμα από αλλού, διακριτικά, ευγενής όπως πάντα.
Η οικογένειά του και οι φίλοι του και οι αναγνώστες του, τον αποχαιρετούμε σε μια σεμνή τελετή κηδείας στην Αθήνα, το μεσημέρι της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου, στις τρεις, στον ναό της Αγ. Παρασκευής, στην Αγ. Παρασκευή (και στο κοιμητήριο της Αγ. Παρασκευής). Εγώ πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης δεν θα είναι εκεί (παρά μόνο το σώμα του), και μάλλον προτιμότερο θα ήταν να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την πορεία του από το αστεροσκοπείο...
Ο Γιάννης Φουράκης με τίμησε με την επιστήθια φιλία του επί 17 χρόνια, και υ
πήρξα αμέτρητες φορές αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης καλοσύνης του, της σοφίας του, των ερευνών και μελετών του, των πολύ ιδιαίτερων γνωριμιών του και επαφών του, των διαισθήσεών και διοράσεών του, και ενός πλήθους παράδοξων περιστατικών στα οποία πρωταγωνιστούσε σαν ήρωας παράξενων μυθιστορημάτων, αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα...Υπήρξε συμπονετικός δάσκαλός μου, συνταξιδιώτης και συνεργάτης μου, ακόμη και κουμπάρος μου, ενώ πολλές φορές στη ζωή μου λειτούργησε σαν δεύτερος πατέρας μου, καλός σύμβουλος, πομπός μεγάλης έμπνευσης, αινιγματικής πληροφόρησης, εκκεντρικών θεωριών και συνταρακτικών ανακαλύψεων.
Όπως είναι γνωστό, ο Γιάννης Φουράκης μού έχει παραχωρήσει μια πληθώρα συναρπαστικών συνεντεύξεων που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ μέσα στα χρόνια και έχουν προκαλέσει πολλές αλυσιδωτές αντιδράσεις, ενώ δεν είναι λίγες οι δημοσιεύσεις που κάναμε μαζί πάνω σε ένα σωρό
ενδιαφέροντα ζητήματα, με αξιόλογα κείμενά του, που πάντα λειτουργούσαν συνοδευτικά των πολύ ιδιαίτερων βιβλίων του. Ήταν ένας πάρα πολύ τολμηρός, άφοβος, αλλά και ευγενής και γενναιόδωρος άνθρωπος.Παντού και πάντα δήλωνε «Αιθεροβάμων», και αληθινά θύμιζε τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Δον Κιχώτη. Τον γνωρίζω πολύ καλά, ήταν και είναι ένας αυθεντικός οραματιστής και ένας μεγάλος ονειροπόλος.
Αν και πολλοί άνθρωποι τον γνωρίζουν ως έναν ικανό συνωμοσιολόγο (ίσως τον πιο φημισμένο Έλληνα συνωμοσιολόγο και τολμηρό αναλυτή απαγορευμένων θεμάτων), ο Γιάννης Φουράκης ήταν ένας πολύ διαβασμένος και βαθύτατος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, με απαράμιλλες εξειδικευμένες μελέτες και συγκρητιστική εποπτεία επί όλων των ειδικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα, με τα έργα των αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, με τον αρχαίο μυστικισμό, την ελληνική μυθολογία (ο μεγαλύτερος γνώστης της μυθολογίας, που εγώ ξέρω), όπως και με την αρχαία και τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας.
Αλλά είχε ασχοληθεί ακόμη και με ασυνήθιστα πεδία γνώσης, όπως η φυσιογνωμική, η αστροθεολογία, η μυθολογική γλωσσολογία, οι αρχαίες θρησκείες, η οιωνοσκοπία, η σημειολογία, κ.ά.. Ενώ το φόρτε του ήταν πάντα η παρατηρητική και εμπνευσμένη παρακολούθηση της επικαιρότητας και των παρασκηνίων της.
Στη ζωή του είχε μια μεγάλη και περιπετειώδη καριέρα στη δημοσιογραφία, στην πολιτική κριτική, στις γεωπολιτικές αναλύσεις, στις ιστορικές έρευνες, ενώ γνώριζε κυριολεκτικά χιλιάδες αξιόλογους ανθρώπους και πολλές σημαντικές προσωπικότητες.
Είχε μια μεγάλη και ενθουσιώδη αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες και τον ιδιόρρυθμο ελληνικό πολιτισμό, όπως και για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη (γεννήθηκε στα Χανιά).
Αγαπούσε πολύ τη νεολαία και οι νέοι που τον γνώριζαν τον αγαπούσαν εξίσου πολύ. «Η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον», μού έλεγε και μου ξαναέλεγε. Μακάρι, κάπως, να τον δικαιώσουν.
Τι παράξενο, σήμερα που έφυγε ο Γιάννης από τον κόσμο, ανακοινώθηκε στα
δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, κάτι που εδώ και λίγο καιρό ξέραμε και περιμέναμε, ότι η NASA αύριο "πρόκειται να κάνει μια επίσημη ανακοίνωση για την ανακάλυψη εξωγήινης ζωής"! (...άσχετα, τελικά, με το τι ανακοίνωσαν, παραδόξως...)Πρόκειται για την αρχή πολύ μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων για την ανθρωπότητα, κατά τη γνώμη μου, πολλά έχουν να ακολουθήσουν...
Είναι κρίμα που δεν θα έχουμε δίπλα μας τον Φουράκη για να τα συζητήσουμε όλα αυτά όπως πάντα. Τα περιμέναμε μαζί.
Τώρα, αυτός έχει περάσει πλέον από την πλευρά των μυστηρίων...
[Θέλω να γράψω πολλά για τον Γιάννη Φουράκη αλλά η θλίψη μου δεν με αφήνει αυτή τη στιγμή να πω όσα θέλω, και το ίδιο ισχύει και για άλλους φίλους του που θέλουν να γράψουν για αυτόν, έχω πολλές μνήμες κατά νου, ενώ έχω
στα χέρια μου και αρκετά αδημοσίευτα κείμενά του και μερικές σημαντικές ανέκδοτες συνεντεύξεις του και σημειώσεις του, και σίγουρα πολλά σημαντικά μηνύματα θα προκύψουν: θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα για το έργο του, για τα τελευταία σχέδια και οράματά του, και για τη μνήμη του, στο επόμενο τεύχος (136) του περιοδικού Strange. Σας παραπέμπω εκεί, λοιπόν, ελπίζω, για περισσότερα)...]Για την ξαφνική απώλειά του Γιάννη Φουράκη από τον κόσμο μας, θρηνεί η «Ομάδα Έψιλον», τα «παιδιά του 1983», οι μεγάλοι Έλληνες μύστες, οι ανώτεροι εξωγήινοι επόπτες μας, ο απόκρυφος ήλιος, οι μυστικές φυλές, οι αρχαίοι θεοί της Ελλάδας, οι ήρωες, οι αρχαίοι συγγραφείς, οι Δελφοί, ο Ταϋγετος, η Έφεσος, η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, ο Όλυμπος, το Άγιο Όρος, η Ιρλανδία, το Αιγαίο πέλαγος, ο Σείριος, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, η μεγάλη Ελλάδα των αιθέρων, το Βασίλειο των Ουρανών.
Η μεγάλη του ψυχή ταξιδεύει για το άστρο από το οποίο προήλθε (όπως πάντα ήθελε).
Τον αποχαιρετούμε σηκώνοντας το χέρι ψηλά προς την έναστρη νύχτα.
«Εμείς που παντού την Περιπέτεια αναζητούμε
Δεν είμαστε οι εχθροί σας.
Να σας χαρίσουμε θέλουμε
αδιάβατες μυστικές περιοχές
όπου το μυστήριο σαν άνθος μαγικό φυτρώνει
για κείνον που θέλει να το δρέψει.
Τον οίκτο σας
για εμάς που πολεμούμε
στα σύνορα του απεριόριστου και του μελλοντικού...»
(Απολλιναίρ)